Στα "μπουγαδάδικα" της Βομβάης.

       Από την μία η έντονη αστυφιλία και τα πλεονεκτήματα της πόλης από την άλλη η φτώχεια και η αδυναμία να βρεις εύκολα μια αξιοπρεπή δουλειά μερικές φορές οδηγούν τους ανθρώπους σε εφήμερες αναγκαστικές λύσεις που μονιμοποιούνται….και εμφανίζονται στην πιο άθλια μορφή τους.       Εικόνες από ένα υπαίθριο πρόχειρο πλυντήριο ,για όλα τα είδη των ρούχων  από όπου και αν προέρχονται , κάπου στα δαιδαλώδη σοκάκια της Βομβάης στην Ινδία. 

    Άνθρωποι ιδρωμένοι , βρεγμένοι , μισόγυμνοι χωμένοι σε αυτοσχέδιες τσιμεντένιες πρόχειρες πλύστρες ή «γούρνες», μέσα σε μια αυλή με υπεραυξημένη την υγρασία ,διάχυτη στην ατμόσφαιρα ,  παλεύουν με τον καθημερινό τους εφιάλτη αλλά ταυτόχρονα με αυτό που τους παρέχει την κατ’ ελάχιστον διαβίωση. 

 

    Με σχεδόν ανύπαρκτα απορρυπαντικά , χωρίς χλώριο και ελάχιστο σαπούνι ,με μάλλον ανακυκλωμένο νερό , αλλά με θέληση και πάθος , καθαρίζουν καθημερινά χιλιάδες ρούχα είτε τρίβοντας τα με κάθε δυνατό τρόπο  είτε με χτυπήματα στην τσιμεντένια πλύστρα ,είτε με δεκάδες άλλους τρόπους , επιδιώκουν αυτό που για μας είναι  αυτονόητο ,δεδομένο και απόλυτα διαχειρίσιμο .

    Παραλαμβάνουν μόνοι τους , στίβες από ρούχα , από ιδιώτες και σπίτια , από τα ξενοδοχεία και πανδοχεία της περιοχής , θα τα μεταφέρουν στο «πλυντήριο» , θα τα καθαρίσουν , θα τα απλώσουν να στεγνώσουν στις δεκάδες αυτοσχέδιες απλώστρες ,θα τα σιδερώσουν αν τους το ζητήσουν και πεντακάθαρα θα τα επιστρέψουν  ακέραια όλα από κει που τα πήραν. 

 

     Είναι υποχρέωση για μια οικογένεια της Ινδίας η καθαριότητα. 

 

     Απότι έμαθα … απότι μου είπαν.... ποτέ δεν χάθηκε κανένα ρούχο.. ποτέ δεν έχει επιστραφεί βρώμικο ρούχο , ποτέ δεν έχει μπερδευτεί ένα ρούχο και να πάει σε άλον ιδιοκτήτη,  ποτέ δεν έχει κλαπεί  κανένα ρούχο και κανείς τους ποτέ δεν έχει αρρωστήσει . 

 

     Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια όλα αυτά…εκείνο που ξέρω είναι ότι ο φακός μου γέμισε υγρασία από τα πρώτα λεπτά της φωτογράφησης.    

 

     Και αν μερικοί με κοίταζαν παράξενα …ήταν γιατί… απλά δεν κατανοούσαν τι ήταν το σημαντικό που έβλεπα σε αυτό που γινόταν ,  για να τους φωτογραφίζω… για εκείνους …. ο περίεργος ήμουνα εγώ …