Του Χριστού τα σπάργανα …για άλλη μια χρονιά

      Κάποιοι παλαιοί , με ζωντανή την πίστη στην παράδοση , με το χαμόγελο στα χείλη , γεμάτοι από την δίψα της ζωής και της προσφοράς , για άλλη μια χρονιά, ξύπνησαν και πάλι στην ξένη πλέον και ίσως άχαρη γειτονιά μας την γλυκιά ανάμνηση των παιδικών μας χρόνων , το πιο υπέροχο γλυκό που πάντα περιμέναμε… πριν από τα Χριστούγεννα.. , την παιδική μας τηγανίτα.    

     Μια γλυκιά ανάμνηση τότε το καταχείμωνο , τότε που το χιόνι σκέπαζε τις αυλές μας , όταν σε μια απόμερη γωνιά στήνονταν η πυροστιά και πάνω σε αυτήν  η πλάκα , ή μαυρόπλακα διαλεγμένη να αντέχει και να μην «ξεπεκιάζει» , να μην σκάει… και η «βάβω» έδειχνε την τέχνη της . Έφτιαχνε τον χυλό με αλεύρι και νερό ..και λίγο αλάτι αν είχαν… ,με την κουτάλα τον άδειαζε σιγά σιγά , πάνω στην πυρωμένη πλάκα… και να η τηγανίτα.   

    Ένα ηπειρώτικο έθιμο βγαλμένο και δεμένο τόσο μέσα από την θρησκευτική παράδοση όσο και την ανάγκη της καθημερινότητας για επικοινωνία τους δύσκολους μήνες του χειμώνα αλλά και να τους θυμίζει πως έρχονται Χριστούγεννα  .Ήταν η αιτία .   Εκεί στην ζεστασιά , γύρω από την πυρωμένη πλάκα όλοι ήταν ευπρόσδεκτοι , χαλαροί και άνετοι , να μοιραστούν το πιο απλό… μία τηγανίτα… ,να ευχηθούν καλές γιορτές, να «πούνε δυο κουβέντες» ,να πιούν μια «τσιπουριά» να μάθουνε τα νέα, να γνωρισθούν τα νιάτα.  

    Η συνταγή τους όσο πιο απλή γίνεται με τα πιο απλά και ελάχιστα υλικά της καθημερινότητας , που υπήρχαν πάντα σε όλα τα νοικοκυριά , πλούσια και φτωχά λίγο άσπρο αλεύρι , λίγο νερό , ελάχιστο αλάτι και ανακάτωμα…  και έτοιμος ο χυλός που με την κουτάλα της τον άφηνε αργά να πέσει στην πυρωμένη πλάκα…η «βάβω» ,  αυτή που κατά παράδοση «ήξερε πολλά»…   

   Βέβαια για να τις κάνουν ακόμη πιο γλυκές «φτιάχναν το σιρόπι με μέλι και νερό αν είχαν ή με ζαχαρίτσα και πάνω έριχναν και καρύδια τριμμένα για νάναι καλές και δυνατές..» λέει με το γλυκό χαμόγελο της μία από αυτές… που εθελοντικά ,και με δικά της υλικά και ξύλα... που κάθε χρόνο συμμετέχει στην κατασκευή τους.   Το ζούσε.. το απολάμβανε , το έβλεπες στα μάτια της , ένιωθε και πάλι έτσι όπως παλιά ..που ήτανε παιδί...και αυτό της έδινε ζωή…    

       Κάπου σε μια αυλή ,σε μια παλιά γειτονιά στο κάστρο των Ιωαννίνων … εν έτει 2018..με το 4^ο ΚΑΠΗ Ιωαννίνων και τους ευχαριστώ για τις φωτογραφίες που μου δώσαν...και για τις τηγανίτες.... 

 Δείτε όλες τις αναρτήσεις πιέζοντας εδώ....

                                                                                                   Ιωάννινα Δεκέμβριος 29018