
Πρωτοεμφανίσθηκε στην Νότια αρχαία Ινδία πριν από 2 περίπου χιλιετίες από ιέρειες των ναών που ονομάζονται «ντεβαντάσι» , στο εσωτερικό των Ναών, που μετά από αρκετά σκληρή και συνεχή εκπαίδευση μέσω χορευτικών κινήσεων προσέγγιζαν την θεϊκή πλευρά των πραγμάτων καθιστώντας των τέχνη τους προσιτή και κατανοητή από όλους .


Είναι η αισθητική έκφραση μιας εσωτερικής αρμονίας που απαιτεί από το χορευτή ιδιαίτερη επίπονη μακρόχρονη συνεχή εκπαίδευση, αφοσίωση και πειθαρχία, με τελικό αποτέλεσμα την επικοινωνία με το Θείο .


Σκοπός αυτής της τέχνης είναι να προκαλέσει την αφύπνιση της συνείδησης τόσο του καλλιτέχνη όσο και του θεατή δηλαδή να επιτύχει την πνευματική ανάπτυξη του ανθρώπου.


Ο χορευτής ή η χορεύτρια μόνος του στην σκηνή, διηγείται , ερμηνεύει μέσω μίας περίπλοκης κίνησης των χεριών μια απλή ιστορία παρμένη μέσα από την μυθολογία ή τις Βέδες (4 αρχαία ινδικά κείμενα) ,υποδυόμενος πολλούς ρόλους όπως άνδρες , γυναίκες ,παιδιά γέρους , θεούς και Δαίμονες ακόμη και μυθικά όντα .
Ιανουάριος 2017