Τα κινέζικα δίχτυα στην Κεράλα της Ινδίας

        Τεράστιες μηχανικές κατασκευές , φτιαγμένες κυρίως  από ξύλινα δοκάρια δεμένα μεταξύ τους και από δίχτυα που ακόμη και σήμερα χρησιμοποιούνται από τους ντόπιους ψαράδες της περιοχής του Κότσιν ως ένας μοναδικός και εύκολος τρόπος συλλογής αλιευμάτων που έδιναν και δίνουν ζωή στους ντόποιους αλλά και ένα καλό μεροκάματο στους φτωχούς ψαράδες. 

  Το Cochi είναι μια ακμάζουσα πόλη μια λιμνοθάλασσα , ένα από τα καλύτερα φυσικά λιμάνια του κόσμου, που βρίσκεται στο κράτος της Κεράλα στην νότια Ινδία  .   Η Κεράλα είναι μία από τις μικρότερες, αλλά και τις πιο πυκνοκατοικημένες ομόσπονδες πολιτείες της Ινδίας με πληθυσμό που ξεπερνάει τα 38 εκατομμύρια κατοίκους  αλλά και με το υψηλότερο ποσοστό αλφαβητισμού και φτώχειας στην χώρα.   

     Στην πραγματικότητα το Cochi είναι  ένα σύμπλεγμα νησιών και χερσονήσων. με τις στενές λωρίδες λιμνοθάλασσας και τα υδάτινα κανάλια να παίρνουν τη θέση των κύριων δρόμων.  χωρισμένη σε τρεις παράλληλες λωρίδες που είναι η παράκτια περιοχή, με πλούσια βλάστηση σχεδόν στην άκρη του νερού. Την μεσαία λωρίδα φυτών από καουτσούκ, τσάι και μπαχαρικά. Και σε μια περιοχή με τροπικά δάση .  

   Τα  δίχτυα αυτά πρωτοεμφανισθήκαν στην περιοχή τον 8^ο αιώνα από τους Κινέζους κατακτητές της περιοχής σε μια προσπάθεια αλίευσης των πλούσιων σε οργανισμούς ψαριών λόγω του θερμού κλίματος  σε έναν κολπίσκο όπου εμφανίζεται το φαινόμενο της παλίρροιας και χαρακτηρίζεται από το τροπικό του κλίμα αφού όλες τις εποχές η θερμοκρασία δεν κατεβαίνει κάτω από 25 βαθμούς  

    Τα δίχτυα αυτά αποτελούνται από ξύλινα δοκάρια  δεμένα από πλεξίδες φυτικών ινών της περιοχής και αποτελούν ένα σύνολο σε μορφή σταυρού όπου στις άκρες των δένονται τα τεράστια δίχτυα σχηματίζοντας μια επιφάνεια μεγαλύτερη από 40-50 τετραγωνικά.    Στο κέντρο του σταυρού προσαρμοζόταν ένα υπομόχλιο όπου δένονταν διάφορα αντίβαρα από ξύλα και πέτρες έτσι ώστε να ισορροπούν το βάρος του διχτυού και της ψαριάς.

      Το δίχτυ με τα δοκάρια που το στηρίζουν αιωρούνται έξω από το νερό, όταν δεν χρησιμοποιούνται , όταν όμως ο ιδιοκτήτης της κατασκευής δώσει το σύνθημα τότε 5-6 εργάτες ανεβάζουν το υπομόχλιο με αργές κινήσεις και το δίχτυ βυθίζεται απαλά στον πυθμένα του κόλπου  χωρίς να προκαλέσει αναστάτωση στα ψάρια.

     Στην συνέχεια το αφήνουν από 10 έως και 30 λεπτά και πάλι οι εργάτες απαλά χωρίς απότομες κινήσεις ανεβάζουν την κατασκευή εγκλωβίζοντας στο δίχτυ όσα ψάρια υπήρχαν πάνω σε αυτό.

     Αυτός ο τρόπος αλίευσης  μαζί με το πεζόβολο (θα ακολουθήση αναφορά αργότερα )  αποτελούσαν πολύτιμες τεχνικές για εξεύρεση θαλάσσιας τροφής από τους Κινέζους  από αρχαιοτάτων χρόνων που χαρακτηρίζονται ως άριστοι τεχνίτες αλιείας και από τους Πορτογάλους κυρίως αλλά και τους Άραβες εισήχθησαν ως τεχνικές ψαρέματος και στον δυτικό πολιτισμό.

  

Αναζητήστε περισσότερες πληροφορίες στους παρακάτω συνδέσμους

 

https://wol.jw.org/el/wol/d/r11/lp-g/102000291#h=4

https://myphotopic.blogspot.gr/2013/08/blog-post_31.html

                                                                                            Ιωάννινα Φεβρουάριος 2018.