Ασημουργός.. ένας τεχνίτης που δούλευε τον πλούτο..

     Τον βρήκα ένα πρωινό …εκεί κοντά στην λίμνη σε ένα από τα εναπομείναντα εργαστήρια ασημουργίας του Κέντρου Παραδοσιακής Βιοτεχνίας Ιωαννίνων , σε  ένα μικρό διάλλειμα με τους φίλους του να πίνουμε ρακιές και να φιλοσοφούνε.. είναι ένας από τους ελάχιστους ακόμη παραδοσιακούς περιζήτητους τεχνίτες κατασκευής περίτεχνων ασημένιων αντικειμένων και όχι μόνο.  

   «Αυτή που βλέπεις είναι όλη μου η ζωή , η τέχνη μου να φτιάχνω με τον παλαιό παραδοσιακό τρόπο τα καλύτερα ασημένια κουτάλια , πιρούνια , κουτάλες και ότι άλλο θέλει ο πελάτης… από μικρό παιδί με υπομονή και επιμονή έμαθα της τέχνης μου όλα τα μυστικά και έτσι το παλεύω.. κάποτε τα παλαιά τα χρόνια έβγαζες  καλά λεφτά.. τώρα το έχουν δυσκολέψει... όλοι ήθελαν να έχουν ασημένια κουταλάκια μέσα στο σπιτικό τους , ήταν σημάδι πλούτου.»  

    «Να κοίτα πως γινόταν είχαμε το πρότυπο ή το πιο καλό… που ήθελε ο πελάτης.. πρώτα με το χώμα φτιάναμε το καλούπι…το στρώναμε καλά με την ματσόλα ...  μετά πιέζαμε πάνω στο καλούπι το κουτάλι .. του ρίχναμε και ταλκ.. για να ξεκολλήσει και μετά κάναμε το ίδιο από την άλλη την μεριά… κλείναμε τα καλούπια και χύναμε τα ασήμι… και μετά το τρόχισμα να φύγουν τα χονδρά .. και μετά το πέρναγες εδώ να γίνει λαμπερό καινα ασημίσει ..έτσι γινόταν και γίνεται από μένα ετούτη η δουλειά , με τον παλαιό τον τρόπο »  

     Στα δουλεμένα μαυρισμένα χέρια του κράταγε περήφανα επιδεικνύοντας ένα από τα τελειωμένα έργα του με περισσό καμάρι . «ναι κοίτα τι όμορφο που είναι… και τόσο φωτεινό»…  Πίστευε πως η τέχνη του αυτή είναι κάτι που όλοι εύκολα μπορούν να την κατασκευάσουν…   έτσι τόσο απλά… τόσο εύκολα… όσο τα είχε περιγράψει… και όλα αυτά με αυτοσχέδια εργαλεία , σήμα της ευστροφίας που χαρακτήριζε τον έξυπνο τεχνίτη.  

    "Ναι το ξέρω κυκλοφορούν τα έτοιμα τα βιομηχανικά όλα το ίδιο είναι ..αντίγραφα πιστά.. όμως αυτό εδώ .. δεν μοιάζει με τα άλλα  το νιώθεις το αισθάνεσαι έχει ζωή στα δάχτυλά σου … είναι μοναδικό .. ναι εντάξει έχει ίσως και τα λαθάκια του   όμως είναι ζωντανό.. και είναι και φινετσάτο έτσι όπως το θέλει ο πελάτης" και τα έμπειρα μάτια του  αναζήτησαν ματαίως ισως (?) πιθανά λαθάκια… ίσως το επόμενο θα άγγιζε την τελειότητα… και αυτό ήταν η τέχνη του..  

    Η φωνή του το βλέμμα του και γενικά η στάση του να σου θυμίζει κάτι από παλιά τότε που  σε κάθε σπίτι το ασημένιο κόσμημα ήταν η απόδειξη της ευημερίας αλλά και της ευτυχίας , τότε τα χρόνια εκείνα τα παλαιά που η γυναίκα όταν παντρευόταν ..θα την κοιτάγανε ακόμη και στην ζώνη που θα είχε φορεμένη αφού για τις αρχόντισσες μέτραγε και έπρεπε η ζώνη της να είναι ασημένια.  

   «Να κοίτα αυτή εδώ , να την φωτογραφήσεις λείπει μόνο η αγκράφα , είναι δικό μου σχέδιο  έχω το έχω φτιάξει δεν κυκλοφορεί»  ..μου λέει περιχαρής ένας από τους φίλους του επιδεικνύοντας με καμάρι μια πραγματικά υπέροχη λεπτοδουλειά που όμως λόγω άγνοιας δικής μου να μην μπορώ πραγματικά να του την εκτιμήσω αφού για μένα ήταν ένα κόσμημα όμως για αυτόν ακόμη μία άλλη δημιουργία.    

Δείτε επίσης προηγούμενη ανάρτηση

  "Μία πόλη μια Ιστορία του ασημιού η Τέχνη" 

και φυσικά όλες μου τις αναρτήσεις πιέζοντας εδώ.

       Οι φωτογράφηση έγινε στο εργαστήριο του Χρήστου Σιαπατόρη στο ΚΕΠΑΒΙ Ιωαννίνων που τον ευχαριστώ για την υπομονή του και την καλή του διάθεση να μου εξηγήσει, λεπτομερέστατα μάλιστα, όλη την διαδικασία χύτευσης κοσμημάτων. 

                                              

                                                                                                              Ιωάννινα  Ιανουάριος 2918.