


Ήταν ανήμερα των
φώτων όταν για άλλη μια φορά τους συνάντησα στην Ανατολή των Ιωαννίνων , να
γυροφέρνουν στα σοκάκια της τραγουδώντας και χορεύοντας , ντυμένοι με τις
αυστηρά παραδοσιακές τους στολές και να γλεντοκοπάνε με τα άφθονα και νόστιμα
μεζεκλίκια των νοικοκυριών της περιοχής που τόχουν υποχρέωση να τους τα
προσφέρουν ..έτσι για να τους φέρει γούρι , να έχουν «καληχρονίαν».



Είναι ένα λαϊκό
δρώμενο , μια διασκεδαστική σκωπτική παράσταση του δρόμου όπου μια κλειστή ομάδα
νεαρών χορευτών ανδρών και παιδιών χωρίς τγην ενεργή συμμετοχή των γυναικών από τον τοπικό σύλογο Ποντίων, όλοι τους ντυμένοι με τις αυστηρά καθορισμένες
παραδοσιακές τους στολές πειθαρχώντας απόλυτα στις εντολές του ενός που έχουν
ορίσει σαν αρχηγό και εκτελώντας τα παραγγέλματα του χωρίς αυθαιρεσίες ή άλλα
πειράγματα να προσφέρουν διασκέδαση χαρά και γέλιο στην καθημερινότητα της
κοινότητας τους.




Είναι ένα καθαρά
αρχαϊκό ποντιακό έθιμο, που μετέφεραν με τα άλλα ελάχιστα υπάρχοντά τους
οι διωγμένοι Πόντιοι στην Ελλάδα μαζί με
τη γλώσσα τους ή διάλεκτο που τους χαρακτηρίζει ,τους χορούς και τα τραγούδια
τους. Ένα δρώμενο που διασκεδάζει
,σατιρίζει γεγονότα καθημερινότητας , πρόσωπα και καταστάσεις , προθεατρικής μορφής και ευετηριακής
(=ευχαριστίες και προσφορές στους Αρχαίους Θεούς και Θεότητες και περιλαμβάνει τελετές που
γίνονται για το καλό της χρονιάς).



Είναι ένα έθιμο
της ποντιακής κοινωνίας με πολλές παραλλαγές και διαφορετικά δρώμενα σε αρκετές
περιοχές της Ελλάδας που δέχθηκαν την ξεριζωμένη προσφυγική γενιά των κατοίκων
του Πόντου αλλά ταυτόχρονα και ένα έθιμο που οι νέοι γλεντάνε για την ζωή τους
, την ομορφιά και δύναμη της νιότης , της άνοιξης που έρχεται , την χάρη της
και την λεβεντιά αλλά και οι παλαιοί για
να ξαναθυμηθούν την χαμένη τους πατρίδα … το βιός τους και τα αρχοντικά τους..
αγιάτρευτες πληγές..

Ολοι όσοι
αποτελούν την ομάδα , είναι μέλη του συλλόγου , χωρίς την συμμετοχή άλλων που
απλά παρακολουθούν την δράση τους γελώντας , εισέρχονται στα σπίτια και τις
αυλές της κοινότητας όπου τους υποδέχονται με ανοικτή την πόρτα , προσφέροντας μεζέδες και άλλα
ποντιακά εδέσματα , όλη η οικογένεια φορώντας τα "καλά" , τα «γιορτινά» τους αφού πίστευαν ότι η
"έλευση των Μωμό΄ερων στα σπίτια των, θα έχ΄νε καληχρονίαν.". 

Ορισμένοι
ισχυρίζονται ότι η γιορτή αυτή είναι παραφρασμένο κατάλοιπο της λατρείας στον αρχαιοελληνικό θεό Μώμο των γερόντων (=Μώμος+γέρων και ως γέρων χαρακτηρίζεται ο
σοφός , αυτός που ξέρει την γνώση των παλαιών ) , που ήταν ο θεός της χλεύης
και του σκώμματος (=πειράγματος ) , της
ειρωνείας και του σαρκασμού, προσωποποίηση της κοροϊδίας και της αποδοκιμασίας
ίσως μια μορφή εκτόνωσης ή εξιλέωσης από τα προβλήματα της καθημερινότητας που
τόσο είχαν ανάγκη για να συνεχίσουν.. 

Το 2016 το
εθιμικό δρώμενο των Μωμόγερων στην αρχή της περιοχής Κοζάνης αλλά και ευρύτερα όταν
τηρούν με ακρίβεια την παράδοση εντάχθηκε στον Αντιπροσωπευτικό Κατάλογο της
Άυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Ανθρωπότητας της UNESCO.
Δείτε επίσης νεώτερη ανάρτηση πιέζοντας εδώ....
Αναζητήστε περισσότερες πληροφορίες στο παρακάτω link
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%89%CE%BC%CF%8C%CE%B3%CE%B5%CF%81%CE%BF%CE%B9_(%CE%BB%CE%B1%CF%8A%CE%BA%CF%8C_%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%BF)
Ιωάννινα Ιανουάριος 2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου