Τα «όλκιμα» … Έργα ζωγραφικής , μορφές που οξειδώνονται.

        Αυτές τις ημέρες μια αξιόλογη και εντυπωσιακή , διαφορετική των κλασσικών έργων , έκθεση κοσμεί τον χώρο του Βυζαντινού Μουσείου Ιωαννίνων στο Κάστρο Ιτς Καλέ. Μια ιδιόμορφη ανθρωποκεντρική θεώρηση ενός κόσμου που συνεχώς αλλοιώνεται , που το βίωμα της καθημερινότητας σταδιακά και αδυσώπητα τον διαβρώνει δημιουργώντας "κούφιες" γερασμένες μορφές , ενός κόσμου αποτελούμενου από ανθρώπινες μορφές που φθείρεται και οξειδώνεται μη αντέχοντας την ροή του χρόνου . 

    Μια έκθεση ζωγραφικής που συνδυάζει με έναν ευφάνταστο και δημιουργικό τρόπο όχι μόνο τις ιδέες και τις αξίες της τέχνης και του πολιτισμού από αισθητικής πλευράς αλλά το σημαντικότερο όλων αναδεικνύει την ιδέα της αναπαράστασης των ανθρωπόμορφων μορφών που ολοκληρώνουν την πορεία τους ,  ενός κόσμου που δημιουργήθηκε , «έπαιξε» τον διαχρονικό του ρόλο του και αναγκαστικά οδηγείται πλέον στην φθορά , την οξείδωση , σε κούφια σχήματα χωρίς μορφή και δύναμη , χωρίς ζωή.  

    Δεν είμαι κριτικός τέχνης να μπορώ να αξιολογήσω από άποψη τεχνικής ή άλλης βαθυστόχαστης ανάλυσης τα έργα του καλλιτέχνη ,ούτε και τον γνωρίζω προσωπικά παρότι αρκετές φορές τον έχω δει να εργάζεται ακατάπαυτα αρκετές ώρες την ημέρα , μπορώ όμως με ευκολία να περιγράψω αυτό το απροσδιόριστο μελαγχολικό αίσθημα που ένιωσα αντικρίζοντας αυτές τις ανθρωπόμορφες μορφές να οξειδώνονται , να σβήνουν ,να «κουφαλιάζουν» σαν μια άνιση πάλη με τους δαίμονες του χρόνου που τις κυνηγάνε.      

   Ίσως η αίσθηση αυτή  να οφείλεται στα δυνατά χρώματα αποτύπωσης , την εμφανή μεταλλική τους χροιά που δημιουργεί την αίσθηση του ανάγλυφου αλλά χωρίς καμιά υπερβολή , την έντονη αλλά γλυκιά αντίθεση σκιάς και φωτός που με γοητεία προβάλει μια ολοζώντανη τρισδιάστατη αποτύπωση .  Ανθρωπόμορφες μορφές που δημιουργούν την αίσθηση πως είτε αποδέχονται καρτερικά την μοίρα τους , είτε «ουρλιάζουν» ,είτε αρνούμενες να υποταχθούν στην αναμενόμενη φθορά του χρόνου που όμως τελικά αδυνατούν να αντισταθούν στην μοίρα τους .  

    Πραγματικά θεωρώ ότι τα έργα του Νεκτάριου Σιούλα   είναι μια εκπληκτική αξιοθαύμαστη δουλειά που δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητη  , που είναι ικανή να «ταξιδέψει» αισθητικά τον θεατή κάνοντας τον να αναλογισθεί , να οραματισθεί την αναπόφευκτη φθορά  ως αναμενόμενη δράση ενός κόσμου που αργοπεθαίνει σαν μια φυσική συνέπεια διαδοχής ενός άλλου κόσμου που ακόμη δεν γεννήθηκε ,ένα απροσδιόριστο επίπεδο ανάμεσα στο υπάρχον που φθείρεται και το αναμενόμενο.   

 

 Οι φωτογραφίες αποτελούν ένα μικρό δείγμα της εκθεσης των εργων ζωγραφικής του κ. Νεκτάριου Σιούλα που διαρκεί απο 17 Ιουνίου έως 21 Ιουλίου στο Βυζαντινό Μουσείο Ιωαννίνων -Κάστρο Ιτσ Καλέ και τον ευχαριστώ για την δυνατότητα φωτογράφισης που μου έδωσε.

           Δείτε επίσης όλες τις αναρτήσεις ,θεματικάταξινομημένες πιέζοντας εδώ 

                    

                                                                                                                   Ιωάννινα Ιούλιος 2019