Σε μία φωτογραφική
εξόρμηση για το αγαπημένο μου θέμα που είναι η μοτοσικλέτα έτυχε να συναντηθώ
με έναν παλαιό μου φίλο , συμφοιτητή από
τα παλαιά… από «τότε που πιστεύαμε ότι θα φτιάχναμε τον κόσμο » , φωτορεπόρτερ
πλέον σε ένα μεγάλο περιοδικό και με συνεργασία σε δεκάδες άλλα. Έναν άνθρωπο
της «παλαιάς σχολής και κοπής» που προσωπικά πίστευα ότι πάντα είχε την
φωτογραφία σαν πρότυπο στην ζωή του.
Είχα μαζί του μια
αξιόλογη συζήτηση για δεκάδες φωτογραφικά θέματα από τα πιο απλά έως τα πιο
σύνθετα και πολύπλοκα ,άλλα με παραξένεψαν για την λογική τους , αλλά τα
αποδέχθηκα λόγω πολύπλευρης εμπειρίας του και άλλα ήταν απλώς κοινά αποδεκτά..
είχαμε εξάλλου τους ίδιους δασκάλους… , την ίδια λογική αλλά διαφορετική
κατεύθυνση και ροή . Ήταν μια συζήτηση που μού έδωσε πολλά περισσότερα από αυτά
που πίστευα πως ξέρω… 
«Όλα είναι ο
ορισμός του μου είπε…. Το πώς ορίζεις εσύ την φωτογραφία μέσα στην καρδιά σου ,
τι είναι αυτό που θες εσύ να πεις στους άλλους αλλά και αυτό που οι άλλοι
πραγματικά θα αντιληφθούν χωρίς ποτέ και με περίσσεια ειλικρίνεια αυτό να σου
το πουν κοιτώντας σε στα μάτια… , αυτό
έχει αξία και όχι ένα συγκαταβατικό χαμόγελο , ένα like σε ένα
μέσον ενημέρωσης ,ένα μπράβο καλυμμένο πίσω από την συμβατικότητα της
καθημερινότητα. 
Είπε και άλλα
…μυστικά πολύ πιο περισσότερα που σταδιακά , έστω και χωρίς την συγκατάθεσή του
,(έχω δικαιολογία …την φιλίας μας. ) θα
αποκαλύψω όμως προς το παρόν θα αναφερθώ σε αυτό που πιστεύει για την
φωτογραφία των αγώνων. «Είναι δύσκολη ,απρόβλεπτη , επίπονη και εμπεριέχει κίνδυνο για τον
εξοπλισμό σου. Λίγοι ασχολούνται με αυτήν δύσκολα θα πετύχεις μια δυνατή σκηνή
, δύσκολα να αποτυπώσεις την αγωνία , το πάθος των συμμετεχόντων αλλά και
θεατών σε έναν παθιασμένο αγώνα». 
«Να θυμάσαι μόνο
ότι όλα είναι αυτό που βγαίνει στην στιγμή του χρόνου όταν περνά η μηχανή ,όχι
αυτό που βλέπει τα μάτι σου γιατί δεν θα προλάβει ..τίποτα να δει… αλλά την
σκόνη της αυτό που πίσω της θα αφήσει θα την αισθανθείς , είτε στα μάτια σου να
μπαίνει είτε στον φακό σου. Σε κάθε περίπτωση θα σε παρασύρει στον δικό της το
ρυθμό . Είναι η στιγμή που αντιλαμβάνεσαι ότι αυτό που θέλεις δεν είναι κάτι αδύνατο
να γίνει και ίσως να εκπλαγείς από το αποτέλεσμα» .
«Ψάξε την ανατροπή
,την ένταση , την θύελλα της στιγμής , όχι τον αναβάτη ,ούτε καν τον δρόμο του αυτά
δεν σε ενδιαφέρουν , ψάξε αυτό που θα χαθεί, όταν περάσει η μηχανή , όταν
τελειώσει η στιγμή ,όχι αυτό που μένει εκτός και αν ο σκοπός σου είναι να καρπωθείς
την συμμετοχή του ..εγώ ..για να είμαι ειλικρινής τα θέλω και τα δύο , το ένα
για να ονειρεύομαι το άλλο για να ζω… έχω συμβιβαστεί .. και μαρέσει…» 
Δείτε επίσης