Για άλλη
μια χρονιά στην πανέμορφη πόλη των Ιωαννίνων, στην πόλη των μύθων και των θρύλων,
«της τέχνης και των γραμμάτων» όπως δικαίως ισχυρίζονται πολλοί λόγιοι , αναβίωσαν
τα «προεόρτια» από τις «Γιαννιώτικες Τζαμάλες» , τις μεγάλες
φωτιές έτσι όπως τις θέλει η παράδοση χρόνια τώρα να αναβιώνουν στις γειτονιές και
τα σοκάκια της πόλης , θυμίζοντας σε όλους… το αυτονόητο .. ότι η ζωή είναι όμορφη
και συνεχίζεται. 
Η
αρχή έγινε από την πρώτη Κυριακή , «μετά το Σάββατο των ψυχών» ή την αρχή της «διονυσιακής
λατρείας των αρχαίων» , με τους «γραφικούς» πλέον παλαιούς Γιαννιώτες , που με την ακούραστη
θέληση που τους διακρίνει ,να ξεκινάνε από τις γειτονιές της πόλης ,χορεύοντας και τραγουδώντας με πίπιζες
και «ότι άλλο βρουν» ,μέσα από τα σοκάκια
και τα καλντερίμια ,να συγκεντρώνονται στην κεντρική πλατεία για το γαϊτανάκι, μια γιορτή αφιερωμένη
στα μικρά παιδιά ή και σε αυτούς που ακόμη αισθάνονται παιδιά.. 
« Δεν χρειάζονται πολλά για τα γαϊτανάκι ,
χρωματιστές μακρόστενες κορδέλες , ένα ξύλο στην μέση που κάποιος να το κρατάει ,πάνω
σε αυτό δένονται οι κορδέλες και όλα ξεκινάνε , αλλού είναι το μυστικό ,στο πώς
οι συμμετέχοντες θα τις πλέξουν αλλά και θα τις ξεμπλέξουν» ,παλαιότερα βραβεύονταν
οι πρώτοι ..τώρα η πρωτιά ανήκει σε όλα τα παιδιά» , μου λέει χαμογελώντας ένας από τους παλαιούς . 
Μια γιορτή
που πραγματικά όλοι οι συμμετέχοντας την απολαμβάνουν και γιατί όχι… ίσως ξαναθυμούνται
, ίσως ξαναγυρίζουν στα παιδικά τους χρόνια , τότε που αυτές οι «αθώες γραφικές
γιορτές» ομόρφαιναν ,έδιναν νόημα στην ζωή τους. Ηταν κάτι
σαν … «νυφοπάζαρα» , ένα ξεπέταγμα από τις «μίζερες» δύσκολες ημέρες του χειμώνα για την άνοιξη που ερχόταν.
Σε άλλο σημείο της πόλης ,στην Καλούτσιανη
, ήδη η πρώτη «τζαμάλα» έκανε την εμφάνισή της ...«Εγώ έτσι το θυμάμαι το έθιμο
αυτό … απ’οταν ήμουνα μικρός… ανάβαμε φωτιά… και παίζαμε με αυτήν … ξέρω , οι πολλές
φωτιές ανάβουνε την άλλη Κυριακή όμως είναι
ωραίο να θυμίζεις σε όλους ότι σε λίγες μέρες θα ξαναζήσουμε τις παιδικές μας αναμνήσεις…»
μου απαντάει ο πρόεδρος του πολιτιστικού Συλλόγου Καλούτσιανης… 
Είναι προφανώς τα προεόρτια μια μεγάλης αποκριάτικης
γιορτής που θα ακολουθήσει που αν και η προέλευση της ανάγεται στην διονυσιακή λατρεία
,ειδικά για την πόλη των Ιωαννίνων, δεν
χαρακτηρίζεται από σκωπτικά δρώμενα ή άλλης μορφής «υπερβολές» ή από τα «κοινώς αποδεκτά παραστατικά υπονοούμενα» αλλά
από ένα μεγαλειώδες μοναδικό χαρακτηριστικό.. την δύναμη της φωτιάς. 
Γύρω από τις "πάνω από 70 Τζαμάλες" ,όπως υποσχέθηκε
ο Δήμος και με 4-5 τόνους κρασί με σπιτίσιους άφθονους μεζέδες» προσφορά από τις γειτονιές , με την μουσική στην "διαπασών", ο κόσμος
θα χορέψει , θα πιει , θα μιλήσει , θα διασκεδάσει γύρω από τις φωτιές , θα ξεχυθεί στα
«καλτερίμνια της τζαμάλας» ακολουθώντας
την ροή των πολλών που θα μετακινούνται από την μια φωτιά στην άλλη , σε μια ατέλειωτη βραδυά. 
Παλαιότερα η μεγαλύτερη σε φωτιά και ένταση Τζαμάλα βραβευόταν , στις μέρες
μας αρκεί ένα μεγάλο απλόχερο χαμόγελο στους
συντελεστές που τις δημιουργούν. Και κάπως έτσι ..η ζωή συνεχίζεται….