Ο ελληνικός χώρος
είναι διάσπαρτος με χώρους μαγικούς , χώρους υπερβατικών σκέψεων και δράσης που
καταδεικνύει τόσο την ανάγκη των απλού ανθρώπου να επιλύσει με κάθε τρόπο
προβλήματα καθημερινότητας που αντιμετωπίζει όσο και την ανάγκη του να
κυριαρχήσει στο κοινωνικό περιβάλλον του . Αυτή ακριβώς η ανάγκη θα
δημιουργήσει και θα καθιερώσει ένα σύστημα “καθοδήγησης μέσω ειδικών” έτσι ώστε
να πετύχει τους σκοπούς του .
Κάτι παρόμοιο συνέβη
, φαντάζομαι και στο Νεκρομαντείο του Αχέροντα όπου οι εκβολές ενός χειμαρρώδη
και επιβλητικού ποταμού ,η συμβουλή του με άλλους , η πλούσια και εύφορη περιοχή που ακολούθησε δημιούργησε
μια διαφορετική αίσθηση του χώρου . Σε
αυτόν τον χώρο σύμφωνα με τον Όμηρο ,τοποθετείται και η είσοδος στον κάτω κόσμο,
τον κόσμο των νεκρών και των πνευμάτων όπου
κατοικούν όλες οι ψυχές των αγαπημένων μας. 
Σε αυτόν τον μαγικό
χώρο , δημιουργήθηκε το σκοτεινό ανάκτορο του Άδη και της Περσεφόνης όπου στο
υπόγειο του χώρου μέσα στο έδαφος , «λαξεύτηκε στο βράχο με περισσή επιμέλεια
και η υπόγεια σπηλιά» όπου οι άνω ζώντες επικοινωνούσαν με τους κάτω , με τα
πνεύματα και τις ψυχές ,πάντα βεβαίως με την επίβλεψη και την αυστηρή
καθοδήγηση του Ιερέων του χώρου , “αυθεντικοί γνώστες” της επικοινωνίας
ανθρώπων και ψυχών και λάμβαναν τα "μελλούμενα". 
Βεβαίως για να
επιτευχθεί η επικοινωνία έπρεπε να προηγηθεί η αναγκαία μύηση και σωματική παραμονή
σε οικήματα του Ιερού όπου και όλα αυτά εφόσον είχαν προηγηθεί ανάλογες
προσφορές στους Θεούς και οι αμοιβές των Ιερέων και μόνο μέσω ειδικής
διατροφικής ,διαλογικής ,πνευματικής διαδικασίας άσκησης και διατροφής με ψυχοτροπικά , ο
επισκέπτης επιτύγχανε την κάθαρση και
την προστασία του από τα ακάθαρτα και βδελυρά πνεύματα για να ακολουθήσει στην
συνέχεια η επικοινωνία του μαζί τους. 
Διαχρονικά
ο χώρος αυτός έως τις μέρες μας εξακολουθεί
να ασκεί στους επισκέπτες την ανάλογη μαγεία και αίγλη αφού στον άνω χώρο των
ανακτόρων ή ερειπίων του Άδη κατασκευάσθηκε τον 16 αιώνα η Μονή Αγίου Ιωάννη
του Προδρόμου Λυκούρεσης, γνωστή και ως μονή Θάνεζα ,ενώ στα νεότερα χρόνια
συνυπάρχει με την «οθωμανική κούλια»,
δηλαδή την οχυρή κατοικία του Οθωμανού φεουδάρχη. Εντός της μονής υπάρχουν υπέροχες
σωζόμενες τοιχογραφίες με ανάλογο περιεχόμενο που όμως παραμένει κλειστή . 
Στο χώρο έχουν
γίνει ανασκαφές από τον
αρχαιολόγο-ανασκαφέα Σ. Δάκαρη , όλα τα σημαντικά ευρήματα βρίσκονται στο
Αρχαιολογικό Μουσείο Ιωαννίνων όμως παρόλα αυτά ο σκοτεινός υπόγειος θάλαμος με
την μηδενική ακουστικότητα και η περίεργη εξωτερική περίτεχνη πέτρινη κατασκευή
με ογκόλιθους προκαλεί εντύπωση στον επισκέπτη
τόσο για τον όγκο των λίθων όσο και για την τέλεια εφαρμογή μεταξύ τους. 
Της επιστημονική
άποψη και μελέτη για τον χώρο μπορείτε να την διαβάσετε στον παρακάτω σύνδεσμο
της αρχαιολόγου Κωνσταντίνας Ζήδρου .
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B5%CE%BA%CF%81%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%AF%CE%BF_%CE%91%CF%87%CE%AD%CF%81%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1