Ο θάνατος στο Βαρανάσι, είναι για τους ινδουιστές χαρά και ευλογία.Οι συγγενείς μάλιστα του ετοιμοθάνατου, θεωρούν καθήκον τους , υποχρέωση να προσφέρουν αυτό το δώρο στους αγαπημένους τους που φεύγουν απ' τη ζωή.
Στο Βαρανάσι , απ’ ότι λένε, οι νεκρικές φωτιές δε σβήνουν ποτέ και η «λιπαρή» μυρωδιά της καμένης σάρκας ,ανακατεμένη με αρώματα και δεκάδες άλλα μυρωδικά ,πλημμυρίζει τον αέρα.
Λένε …ότι χιλιάδες ετοιμοθάνατοι πιστοί καταφθάνουν καθημερινά στο Βαρανάσι και καταλύουν σε «ξενοδοχεία μελλοθανάτων» που βρίσκονται στην πόλη. Πολλοί από αυτούς, θα πεθάνουν τις επόμενες ημέρες ή ώρες. Άλλοι όμως, μπορεί να περιμένουν στην πόλη μήνες ή και χρόνια «μέχρι να έρθει η λύτρωση».
Όλοι καταφθάνουν εκεί με μία και μοναδική ελπίδα να... καταλήξουν γρήγορα σε μία από τις δεκάδες φωτιές που κυρίως τις βραδινές ώρες ανάβουν καθημερινά στις όχθες του Γάγγη.
Οι συγγενείς ή και ό ίδιος , ανάλογα με την οικονομική τους δυνατότητα , ήδη έχουν αγοράσει τα προσανάμματα και ζυγίσει σε τεράστιες ζυγαριές τα απαραίτητα ξύλα για την καύση του.
Και ..όταν έρθει η μεγάλη πολυπόθητη στιγμή της λύτρωσης τα ξύλα τοποθετούνται στη θέση τους μαζί με την σωρό του νεκρού και παρουσία των συγγενών γίνεται η καύση.
Μία από τις δεκάδες Βραδυνές τελετές κάυσης στο Ghats της manikarnika. με τους συγγενείς ,χωρίς οδυρμούς και κλάμματα να παρακολουθούν από τις βάρκες την καύση του συγγενού τους.
Η ατμόσφαιρα στα Ghats είναι περίεργη, καπνοί αναδύονται από τις ταυτόχρονες καύσεις ,άνθρωποι και ζώα , οι ιερές αγελάδες να κυκλοφορούν ανάμεσα τους , μυρωδιές διάφορες από τα διάσπαρτα αρωματικά που χρησιμοποιούνται , συγγενείς ήρεμοι να παρακολουθούν την τελετή αλλά και δεκάδες τουρίστες μέσα σε βάρκες με το στόμα ανοιχτό από όσα βλέπουν με φωτογραφικές μηχανές να αποτυπώνουν όσα δεν μπορεί να καταλάβει το ανθρώπινο μάτι.
Ενα από τα δεκάδες Ghats όπου οι πιστοί αγοράζουν τα προσανάμματα και άλλα απαραίτητα για την τελετή.
O κάθε Ινδός φροντίζει και έχει υποχρέωση πριν τον θάνατο του να αγοράσει τα απαραίτητα ξύλα , αρωματικά έλαια και υφάσματα που θα τον συνοδευόσουν στην ,μετά τον θανατό του , νέα του ζωή και στοιχίζει 3000 έως και 5000 ρουπιές (=Τοπικό νόμισμα ή 1 ευρώ=περίπου 72 ρουπιές)
Από όλη την Ινδία οι συγγενείς φέρνουν τους νεκρούς στο Βαράνασι και παρακολουθούν την τελετή αποτέφρωσης από απόσταση αναπνοής, μετά την καύση σε σωρούς ξύλων και λουλουδιών ,παίρνουν την τέφρα και την εναποθέτουν ,την σκορπίζουν στα ιερά νερά του Γάγγη ,στην συνέχεια σιωπηλοί και ντυμένοι στα λευκά πέφτουν στα νερά του Γάγγη και προσεύχονται.
Υπάρχουν δυο μεγάλα αποτεφρωτήρια στην πόλη ,στις όχθες του ποταμού , το ένα λειτουργεί με ηλεκτρισμό και πάνε για καύση τους φτωχούς Ινδούς που δεν έχουν χρήματα για να ,αγοράσουν τα απαραίτητα ξύλα για την καύση τους και το άλλο το πιο εντυπωσιακό για τα δικά μας μάτια ,αυτό που λειτουργεί 24 ώρες το εικοσιτετράωρο και οι καύσεις γίνονται πάνω στα ξύλα .
Περισσότεροι από 250 νεκρικοί σαβανωμένοι σωροί παραδίδονται καθημερινά στην φωτιά για να εξασφαλισθεί έτσι για τους νεκρούς η «μόκσα», η απελευθέρωση δηλαδή απ’ τον κύκλο της μετενσάρκωσης.
Για να δείτε περισσότερα για την καύση των νεκρών ,αν βέβαια είστε σίγουροι ότι δεν θα σας σοκάρουν τα
δρώμενα με την σκληρότητα που εμφανίζονται ,αναζητήστε το ντοκιμαντέρ με τίτλο «τα παιδιά της Πυράς» ή «Children
of the Pyre (2008)»
ή άλλα σχετικά video για την καύση στο Βαρανάσι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου