Ένας από τους παλαιότερους τρόπους παραγωγής ξυλάνθρακα που ακόμη και σήμερα , σε πείσμα της τεχνολογίας και των καιρών, εξακολουθεί να υπάρχει σε ελάχιστα ορεινά χωριά είναι τα αυτοσχέδια καμίνια παραγωγής ξυλάνθρακα του γνωστού μας κάρβουνου που ακόμη και σήμερα εξακολουθεί να χρησιμοπείται στην ζωή μας . Μια παμπάλαια τεχνική .. από τα αρχαία χρόνια .. ανεπηρέαστη έως και σήμερα δίχως η τεχνολογία να την έχει αντικαταστήσει… ή να την διαγράψει.. μια τεχνική που με τα προϊόντα της γεμίζει καθημερινά τις ψησταριές στην πόλη μας…
Το 1940 περισσότεροι από 5000 άτομα ασχολούνταν με την παραγωγή του κάρβουνου… σήμερα ζήτημα είναι αν υπάρχουν «σκρόπιοι» σε όλη την Ελλάδα καμιά ογδονταρια … αλλά και αυτοί… «ξένοι είναι» συνήθως από γειτονικές χώρες και βέβαια οικογενειακή υπόθεση με πατέρα και γιούς.
« Για να στήσεις το καμίνι είναι τέχνη.. εγώ την έμαθα από τον παππού μου και τον πατέρα μου ..έτσι όπως εκείνος την ήξερε ... ζούσαν από το καμίνι και πέθαναν σε αυτό … σκληρή δουλειά… σε θέλει πάντα εδώ…. δεν έχει διαλλείματα ..και διακοπές…Πρώτα έπρεπε να διαλέξεις το χωράφι ..νάνε απάνεμο ..να μην το βαράει ο αέρας…και μακριά πολύ… γιατί μετά βρωμάει ο τόπος…και δώσει και καμιά φωτιά..»..μονολογεί ο πάντα φιλόξενος και πρόσχαρος μπάρμπα Γιάννης …παρά τα χρόνια του.. παρά την ολοφάνερη κούραση στο μουτζουρωμένο , ρυτιδιασμένο πρόσωπό του… ακόμη αντέχει...και με την τσιγαριά στα χείλη του...
Είναι η ιστορία του ... η ζωή του ,το καμάρι του ,η δουλειά του ...μια αυτοσχέδια υπαίθρια κατασκευή από καμίνια , άλλα σβηστά ,άλλα μόλις να έχουν ξεκινήσει… άλλα να καμινιάζουν και λίγο παρακεί δεκάδες πλαστικές σακούλες γεμάτες από κάρβουνα έτοιμες να φύγουν για την αγορά... σε ένα απομακρυσμένο χωράφι των Γρεβενών από έναν άνθρωπο που ξενιτεύτηκε .. που γνώριζε την τέχνη του καρβουνιάρη και που «δεν ήθελε να έχει αφεντικό στην πλάτη του…» 
Σε καθημερινή βάση και με βάρδιες , από την άνοιξη ..που θα «κρατήσει».. μέχρι και τον Οκτώβρη ..όταν πέσουν τα πρώτα χιόνια.. από το πρωί μέχρι το άλλο πρωί , πάνω από 15 χρόνια.. αφού κάπου τόσα έχουν περάσει από τότε που τον πρωτογνώρισα και έβγαλα τις πρώτες μου φωτογραφίες … με τα ρούχα του.. τα χέρια του ..το ίδιο κατάμαυρα ..πάντα από την καρβουνόσκονη που είναι διάσπαρτη στο χώρο, με τα φτυάρια και τα καρότσια του .. με τις ξύλινες αυτοσχέδιες σκάλες .. με την έντονη μυρουδιά του δηλητηριώδους μονοξειδίου και διοξειδίου του άνθρακα να διαπερνάει τα ρούχα του ,τα πνευμόνια του…τον κόσμο του…τα πάντα... 
«Άσε σου λέω.. είναι μπελάς μεγάλος ..άμα αρπάξει και δεν το προλάβεις.. σε έκαψε…πρέπει να κουφοκαίει…και να το κοιτάς για λίγες μέρες ... μην σπάσει πουθενά … θέλει σιγά-σιγά… και να το ταϊζεις …γιατί αλλιώς χαθήκαν όλα.. στάχτη θα σου βγουν… χαμένος κόπος » και τα έμπειρα μάτια του να κοιτάζουν συνεχώς… τους μικρούς χωμάτινους λοφίσκους να καπνίζουν.. και αυτό θα κρατήσει από 7-8 ημέρες για τα μικρά έως και 20 μέρες καθημερινά και με βάρδιες… μέχρι που ο καπνός που βγαίνει από το καμίνι από σκούρος να γίνει σαν τα «σύννεφα του ουρανού» … έτσι καταλάβαιναν ότι τα ξύλα είχαν γίνει κάρβουνο… 
Μοναδική τους συντροφιά τις λίγες ώρες που αποκαμωμένοι θα ξαπλώσουν ήταν και παραμένει ένα παλαιό ραδιοκασετόφωνο απόλυτα εναρμονισμένο στον φυσικό του χώρο.. 
Μια τεχνική .. μία τέχνη που αργά-αργά ξεχνιέται .. «δεν βγάζει πια λεφτά ..και τα παιδιά δεν έρχονται…είναι και η βρωμιά..» .. και ίσως .. είναι πολύ κοντά εκείνη η στιγμή που ένα καμίνι σαν και αυτό θα αποτελεί μια γλυκιά ανάμνηση όπως ακριβώς έγινε και με δεκάδες άλλα επαγγέλματα…που η ροή του χρόνου τα έκανε να ξεχαστούν… 
Δείτε επίσης παρόμοια ανάρτηση
Οι καρβουνιάρηδες ...πιστοί στο Ραντεβού τους
και όλες τις αναρτήσεις πιέζοντας εδώ.....
Ιωάννινα Νοέμβριος 2016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου