Για άλλη μια
φορά…για άλλη μια χρονιά.. πιστοί στο ραντεβού τους με τον χρόνο και τις ανάγκες της εποχής μας όμως
πάνω απ’όλα καιρού επιτρέποντος που είναι και το βασικότερο στην δουλειά τους
,οι καρβουνιάρηδες, ξανάπιασαν και πάλι την
δουλειά , άναψαν και πάλι τα καμίνια τους… 
Με τα καρότσια και τα φτυάρια, όλοι μαζί
καθάρισαν τον χώρο... απομακρύναν τα περσινά σκουπίδια και στήσανε τις πρώτες στοίβες,
όρθιες με μικρή κλίση κυκλικές σειρές των ξύλων , βάλανε τα άχυρα και τα
σκεπάσανε με χώμα, γύρω γύρω καλά απ’όλα τα σημεία… αφήνοντας και «τρύπες για
να έχουν την αναπνοή τους » και μετά τα άναψαν … βάλανε την φωτιά να κάνει όλη
την δουλειά… αργά και σταθερά… 
Μέσα σε λίγες
μέρες… ήταν όλα έτοιμα…και τότε άρχισε το μάζωμα , η παραγωγή , το ξεσκαρτάρισμα … μέσα
από την καρβουνόσκονη , διάχυτη στην ατμόσφαιρα και στην αναπνοή τους , κολλημένη
στα πρόσωπά τους, στα πνευμόνια τους άρχισαν
το ξεκαθάρισμα, να τα ξεδιαλέγουν αυτά που είχαν καεί και από αυτά που η φωτιά
δεν είχε ολοκληρώσει την δουλειά της…. 
«Όχι αυτά.. δεν τα
πετάμε θα ξανακαούν… θέλει σου λέω την τέχνη του...να ξέρεις από αυτά… ποια
είναι καμένα και ποια θα πρέπει να τα ξαναβάλουμε και πού για να ξανακαούν …»
και με τα χέρια του κατάμαυρα από την καρβουνόσκονη ξανάπιασε το φτυάρι και την
διχάλα του… δεν είχαν χρόνο για κουβέντα… ο καιρός είχε ήδη αρχίσει να
«μαυρίζει» … θα έφερνε βροχή … και αυτοί τα θέλανε στεγνά… για να πουληθούν… 
Κάπως έτσι, όπως
παλαιά έτσι και τώρα, όταν ο τόπος στέγνωνε από τα πρωτοβρόχια όταν καλοκαίριαζε .. πάντα σχεδόν την ίδια
εποχή … πάντα σχεδόν οι ίδιοι άνθρωποι… αν και κάθε χρόνο όλο και λιγότεροι, στα ίδια απόμακρα στέκια .. τα καρβουνιάρικα
.. εκεί που τον χειμώνα μαζεύανε τα ξύλα άρχιζε και η ανοιξιάτικη δουλειά… να
βγάλουν το ψωμί τους , το μεροκάματο …. Είναι η τέχνη τους… είναι η ζωή τους… 
Ποτέ για αυτούς
..από το πρωί έως την άλλη μέρα το πρωί … ποτέ
δεν ήταν εύκολα… ποτέ δεν ήταν καθαρά… η ίδια στυφή γεύση της
καρβουνόσκονης διάχυτη παντού … η ίδια πικρή αίσθηση του καμένου ξύλου να κολλάει
στα ρούχα σου… όμως ποτέ δεν έλειψε από τα πρόσωπά τους… το γλυκό χαμόγελο… για
αυτούς η φωτογράφηση τους έδινε αξία… 
Δείτε επίσης παλιότερη σχετική ανάρτηση για το ίδιο Θέμα
Οι Καρβουνιάρηδες των Γρεβενών.....
και όλες τις αναρτήσεις που έχω κάνει πιέζοντας εδώ.........
Ιωάννινα Μαϊος 2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου