Κάπου εκεί ψηλά…στα 1100 μέτρα … κάπου
εκεί σαν .. στην άκρη του κόσμου εκεί
που οι αρκούδες κυκλοφορούν ελεύθερες στους δρόμους … κάποιοι σε πείσμα των
καιρών παλεύουν για την ζωή τους… όπως παλαιά όταν αναζητήσαν καλύτερη ζωή…
Όλα ξεκίνησαν κάπου
εκεί… στην δεκαετία του 1945 μετά το τέλος της Κατοχής από τους Γερμανούς και
την αρχή ενός άλλου πολέμου ενός Εμφυλίου πολέμου , μιας εσωτερικής καταστροφής
δείγμα μιας απανθρωπιάς , μιας αναλγησίας,
ενός πολέμου που προκάλεσε περισσότερες καταστροφές και από τους
κατακτητές τους Γερμανούς… 
Ο πόλεμος αυτός , γεμάτος
από συμφέροντα και μίσος που κουβάλαγε… ήταν η αιτία κάποιοι από τον φόβο των
αντιποίνων να αφήσουν το φτωχικό τους σπιτικό , όλο τους το βιός να φύγουν
μακριά… αλλά και κάποιοι άλλοι.. με την υπόσχεση για μια καλύτερη ζωή να πάνε
εκεί στα ίδια μέρη… 
«Που ξέραμε εμείς
εκεί τι είχε γίνει… ήρθαν και μας βρήκαν… τότε στο χωριό… ήταν πέντε έξι χρόνια
μετά τον πόλεμο.. η πείνα… δεν είχαμε να
φάμε… μας είπαν πως από αυτά τα μέρη οι Βούλγαροι
είχαν φύγει.. πως εκεί θα τα βρούμε όλα …μας δώκανε λεφτά , να.. 17.000
δραχμές.. μας φτιάξαν το σχολείο… και σπίτια και μας δώκαν και καμιά πενηνταριά
πρόβατα..» μονολογεί τραυλίζοντας, ένας από αυτούς… είναι σαν να ξύνει τις
παλιές πληγές του που ξέρει ότι ακόμη τον πονάνε….
Κάπως έτσι ξεκινάει και η ιστορία
του χωριού , αν και υπάρχουν αναφορές
από παλαιά , για το απόμακρο χωριό το Βροντερό της Φλώρινας…ή Γκράσδενι στα
Σλάβικα , ένα απόμερο χωριό δίπλα σχεδόν
στα ελληνοαλβανικά σύνορα, πάνω από την λίμνη μικρή Πρέσπα που σήμερα ανήκει
στον ευρύτερο Δήμο Πρεσπών και πληθυσμός του σύμφωνα με την απογραφή του 2001 αποτελείται από μόνο 138 κατοίκους. 
Σχεδόν όλοι οι κάτοικοι σήμερα του χωριού είναι βλάχοι και προέρχονται από χωριά της Θεσπρωτίας όπως το Μαργαρήτι ή το Μέτσοβο και την Μηλιά Μετσόβου , είναι καθαρά αγροτοκτηνοτροφικοί πληθυσμοί διαθέτοντας τα ελάχιστα προϊόντα τους στις γύρω περιοχές.
«Όχι… όλοι μας … σεβάστηκαν το βιός των άλλων που είχαν φύγει.. και δεν τα πειράξαμε τα σπίτια, μόνο τα χωράφια και τις πλαγιές για βόσκημα…» μου λέει ένας από αυτούς προσπαθώντας με τον γαμπρό του να διορθώσουν τα σαπιοκάλυβα.. δένοντας για άλλη μια χρονιά τα καλάμια της λίμνης στην σκεπή του…για να μη μπαίνει το νερό...
Σε σπηλιές κοντά στο χωριό Βροντερό σε δυσπρόσιτο σημείο βρισκόταν
το στρατηγείο και το νοσοκομείο του Δημοκρατικού στρατού κατά την περίοδο του
Εμφυλίου και μία από αυτές έγινε γνωστή ως η σπηλιά του Κόκαλη» 
Ιωάννινα Οκτώβριος 2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου