Κάθε χρόνο , από τα μέσα του Οκτώβρη και σχεδόν όλο τον Νοέμβριο σε δεκάδες ορεινά χωριά της Ηπείρου οργανώνονται από τοπικούς πολιτιστικούς συλλόγους η γιορτή του Τσίπουρου , ενός ιδιαίτερα αγαπητού είδους οινοπνεύματος , προϊόν απόσταξης που παράγεται από την πλήρη εκμετάλλευση των κατάλοιπων της πολτοποίησης του σταφυλιού αφού πρώτα έχουν αφαιρέσει το κρασί. 
Μια λαϊκή γιορτή με λαϊκούς οργανοπαίκτες δημοτικής μουσικής με κυρίαρχο όργανο το κλαρίνο να δεσπόζει ηχητικά σε όλους τους μαχαλάδες του χωριού , με εκλεκτούς τοπικούς μεζέδες , προσφορά ή επίδειξη της μαγειρικής των γυναικών του χωριού για κεράσματα όμως πάνω απόλα μια γιορτή κεφιού και διασκέδασης με τσίπουρο , του ποτού των φτωχών που λόγω της ημέρες όλοι θα το τιμήσουν δεόντως . 
Μάλιστα απαραίτητο χαρακτηριστικό τη γιορτής είναι το παραδοσιακό «στήσημο» του Καζανιού , με τον άμβυκα (το χάλκινο καζάνι και το στρογγυλό καπάκι επίσης χάλκινο) που θα γεμίσει με την μάζα ,τα στέμφυλα, τον πολτό των σταφυλιών τοποθετημένο πάνω στην «πιροστιά» με ελεγχόμενη φωτιά , και βέβαια τον χάλκινο λουλά όπου με συνεχώς τρεχούμενο νερό θα ψυχθεί για να μετατρέψει , σταγόνα σταγόνα το ατμό που παράγει ο άμβυκας σε οινόπνευμα .
«Έτσι εμείς το 'χουμε εδώ… παλαιότερα μας κυνηγούσαν , θέλαν άδεια από το κράτος . Ερχόταν η αστυνομία και μας τα έπαιρναν όλα εκτός και πλήρωνες αλλά εμείς τότε ήμασταν φτωχοί δεν είχαμε λεφτά… εμείς το είχαμε τότες για το σπίτι για τις κρύες μέρες του χειμώνα , το βγάζαμε κρυφά , έτσι για γιατρικό …μόνο τότε πίνεις το ρακί… και το φτιάχναμε και πόντς (=βρασμένο τσίπουρο με μέλι ή ζάχαρη) όταν είχε χιόνι … μην κοιτάς τώρα που το πουλάνε» μονολογεί ένας από αυτούς .
Χρόνια στήνει τις «καζανιές» του μόνο που τώρα είναι νόμιμος δεν χρειάζεται να κρύβεται βγάζει την άδεια του , έχει τα σταφύλια του και είναι και περήφανος.. αφού « εγώ που λες ξέρω να το βγάζω .. έχει τα μυστικά του… θέλει αργά αργά να τρέχει .. να πιές … δοκίμασε είναι το πρωτοράκι …ξερω πότε να το αρχίσω και πότε να το σταματήσω…θέλει τα γράδα του αυτό » . 
Δεν ξέρω αν έφταιγε η παρέα, η μουσική με το κλαρίνο να σου τρυπάει τα αυτιά ή το πρωτοράκι … αλλά όπως και να έχει το ‘κοσπεντάρ’ (=200 χιλιοστά λίτρου) ήρθε αρκετές φορές γεμάτο στο τραπέζι .. ώσπου για άλλη μια φορά διαπιστώνεις ότι σε αυτού του είδους τις γιορτές χάνεις την αίσθηση του χρόνου και κάπως έτσι ταξιδεύεις σε .. άλλες αρχέτυπες μορφές ζωής…
.....Αντε και του Χρόνου…
Η παραδοσιακή γυάλινη "νταμουτζάνα" όπου συνήθως τοποθετούσαν το τσίπουρο με τις σιδερένιες λάμες υποστήριξης για προστασία από σπάσιμο...
Δείτε επίσης παρόμοια ανάρτηση πιέζοντας εδώ και
Όλα τα περιεχόμενα των αναρτήσεων πιέζοντας εδώ…
Ιωάννινα Δεκέμβριος 2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου