Photos and ..more from geodiabatis: Φωτογραφία δρόμου….μία Ηθικοανήθικη πράξη.

Φωτογραφία δρόμου….μία Ηθικοανήθικη πράξη.

Αφορμή για αυτήν την ανάρτηση αποτέλεσε η αντίδραση φίλης που με «κατσάδιασε προφανώς «φιλικά» για την "αυθαίρετη ενέργεια" να φωτογραφίζω ανθρώπους στον δρόμο χωρίς να τους ρωτάω… ότι δεν έχω αυτό το δικαίωμα… , εκμεταλλεύομαι την αδυναμία που έχουν να αντιδράσουν …ότι .. ότι … με αυτό που κάνω δεν δείχνω σεβασμό στον συνάνθρωπό μου… δεν είναι ηθικό και πρέπον…

Αναγνωρίζω ότι είναι δύσκολο να απαντήσεις εύκολα σε ένα τέτοιο δίλλημα όπως γνωρίζω επίσης ότι η ηθική και το πρέπον είναι έννοιες ευμετάβλητες ,που προσαρμόζονται πάντα στην εκάστοτε δεδομένη κοινωνία και πόσο οι κοινωνίες είναι δεκτικές στις νέες αντιλήψεις έτσι όπως αυτές διαμορφώνονται συνήθως από άλλους παράγοντες.. π.χ. η επίδραση της μόδας και οι φόρμες που επιβάλει.

Πιστεύω ότι όλη η μαγεία μιας φωτογραφίας είναι το αυθόρμητο , το πραγματικό ,το γνήσιο αυτό που συναντάμε , που βλέπουμε όλοι μας στην δημόσια παρουσίαση μας που έχουμε αλλά που συνήθως αδυνατούμε να απομονώσουμε τα κύρια από τα δευτερεύοντα στοιχεία που αποτελούν αυτήν την πραγματικότητα. Ο φωτογράφος δρόμου έχει ακριβώς αυτήν την δυνατότητα να απομακρύνει τα πληθωρικά άχρηστα στοιχεία ενδυναμώνοντας ,αναδεικνύοντας αυτά που πιστεύει ότι εκφράζουν μια μοναδική στιγμή.

Προφανώς όταν κυκλοφορούμε δημόσια ,έχουμε ήδη διαμορφώσει την εμφάνισή μας στο «αρμόζον και στο λογικό» συνεπώς η εικόνα μας είναι αυτή που θέλουμε να εμφανισθεί και που θα αντικρίζουν όλοι δημόσια και κατά συνέπεια δεν πρέπει να μας ενοχλεί ιδιαίτερα αν ένας φωτογράφος την απεικονίσει εκτός και αν χρησιμοποιεί την εικόνα μας για προσωπικούς κερδοσκοπικούς ή άλλους λόγους ή η συμπεριφορά του είναι προκλητική .

Βέβαια μέχρι πρόσφατα δεν μας ενοχλούσε η φωτογράφηση, αυτό το ανακαλύψαμε τα τελευταία χρόνια , στην εποχή μας , μια εποχή που την χαρακτηρίζει ο υπέρτατος ατομικισμός και η αναγνώριση των δικαιωμάτων μας.. όχι όμως αναγκαστικά και η ίδια αναγνώριση των δικαιωμάτων σε όλους τους λαούς και ανθρώπους , ούτε βεβαίως ο σεβασμός των δικαιωμάτων των άλλων όταν συγκρούονται με τα δικά μας συμφέροντα που πάντα προέχουν .

Είναι προφανές ότι ο σεβασμός της αξιοπρέπειας και της προσωπικότητας ενός οποιοδήποτε ανθρώπου πρέπει να χαρακτηρίζει κάθε πράξη της ζωής μας πολύ δε περισσότερο του φωτογράφου και αυτό από μόνο του προκαλεί τον λογικό ,ηθικό φραγμό στην ιδέα αντιμετώπισης των άλλων που κάθε άτομο θα πρέπει να σέβεται στο ακέραιο , αν και το όριο αυτό συχνά αμφισβητείται και αναπροσαρμόζεται αφού αποτελεί πάντα επιλογή και προβολή του θέματος.

Σε κάθε περίπτωση σε μια φωτογραφία δρόμου ο τελικός κριτής είναι πάντα ο θεατής που εύκολα αντιλαμβάνεται αν ο σκοπός του φωτογράφου είναι η καταγραφή μιας κατάστασης , ενός γεγονότος ,μίας δράσης ,ενός δημόσιου χώρου ή η «κατακρεούργηση» μιας προσωπικότητας και προφανώς θα αντιμετωπίσει με ανάλογο τρόπο και την φωτογραφία και τον φωτογράφο.