Αυτές τις μέρες συνηθίζεται στα χωριά και τις
ορεινές κοινότητες της Ηπείρου και όχι μόνο , να αναβιώνει ένα πανέμορφο
συλλογικό έθιμο , μια γιορτή που αναφέρεται στο τσίπουρο , ένα υποπροϊόν της καλλιέργειας
αμπέλου που , μετά από ορισμένη επεξεργασία , έρχεται να ζεστάνει κυριολεκτικά τις
καρδιές των ανθρώπων αλλά και να τους προετοιμάσει ταυτόχρονα για τον ερχομό
του χειμώνα που με τις πρώτες βροχές και τα χιόνια άρχισε δειλά-δειλά να κάνει
την εμφάνισή του .
Στην αρχή σαν έθιμο ήταν μια καθαρά κλειστή οικογενειακή
συγκέντρωση συγγενών γειτόνων και φίλων να
συμμετέχουν στην παραγωγή του όμως γρήγορα απέκτησε μεγαλύτερη διάσταση αφού έδινε
την δυνατότητα στα μέλη της κοινότητας να συγκεντρωθούν στο ίδιο μέρος ίσως για
τελευταία φορά λίγο πριν την αλλαγή της εποχής, και καταναλώνοντας οινόπνευμα
που συνήθως και μας χαλαρώνει , μειώνει τις εντάσεις αλλά και δημιουργεί μια οικειότητα
ανάμεσα στα μέλη. 
Με αυτή την λογική φαντάζομαι τα μέλη του
πολιτιστικού συλλόγου Τύριας μιας μικρής κοινότητας του Δήμου Δωδώνης ,
πραγματοποίησαν την πρώτη τους γιορτή Τσίπουρου . Χάρη στις φιλότιμες προσπάθειες
των μελών του Συλλόγου , χωρίς τυμπανοκρουσίες και «φιλαρμονικές» ,διάλεξαν έναν κοινοτικό χώρο
, έστησαν το ρακοκάζανο ,το γέμισαν με τσάμπουρα ή στέμφυλα και…του βάλανε φωτιά.
Οι παλαιοί που ξέρανε πώς να το χειρισθούν αμέσως
ανέλαβαν δουλειά , κανόνισαν την ένταση της φλόγας , μετράγανε τα γράδα .. έτσι
ακριβώς όπως το είχανε γνωρίσει από τα παιδικά τους χρόνια που άλλοτε κρυφά , άλλοτε
φανερά γέμιζαν τις «νταμιτζάνες» με αυτό
το «θεϊκό ποτό» , ένα ποτό που έδινε νόημα
στην ζωή τους , απάλυνε τον πόνο τους , φανέρωνε τα πάθη τους , «άντε να πάνε
τα φαρμάκια κάτω» όπως συνήθως εύχονταν.
Δεν θέλανε πολλά , τα υλικά τα είχαν , τα
τσάμπουρα και το καζάνι .. «με άδεια παρακαλώ» , τα άλλα ήρθαν .. από τις γυναίκες
του συλλόγου που φρόντισαν για τους μεζέδες , θυμίζοντας σε μερικούς παλαιούς πως κάποτε
το πιάτο μιας γυναίκας ήταν και η τέχνη της να στήσει σπιτικό , άλλα χρόνια αι άλλες
εποχές ..και κάπως έτσι ξεκίνησε το γλέντι …με το ζεστό από το καζάνι τσίπουρο
να γεμίζει τα ποτήρια όλων.
Όταν υπάρχει θέληση , κέφι και καλή καρδιά
δεν χρειάζονται πολλά , αμέσως βρέθηκαν κλαρίνα νταούλια και φλογέρες και μερικές φωνές και άλλοι να σιγοψιθυρίζουν τους
γνωστούς σκοπούς και κάπως έτσι οι πρώτοι τολμηροί έκαναν την αρχή και μπήκαν
στο χορό , ήταν τότε που ο χώρος απέκτησε ζωντάνια ,απέκτησε ζωή ,έγινε πιο όμορφος
, πιο φωτεινός , ανθρώπινος και μαγικός ,
, ήταν τότε που όλα άρχισαν να γίνονται ανάλαφρα και κάπως έτσι εκείνη την βραδιά
, στην Τύρια «πήγαν τα φαρμάκια κάτω» . 
Ήταν πραγματικά μια όμορφη πετυχημένη οικογενειακή
βραδιά όλων των μελών της μικρής κοινότητας Τύριας που οργανώθηκε με αφορμή το τσίπουρο , είναι από τις δραστηριότητες
που δημιουργούν ιστορία , παρακαταθήκη για τους νέους , αλλά που ταυτόχρονα
εμπνέει την κοινότητα και βεβαίως του γεμίζει με ανοχή και υπομονή και ίσως το
σημαντικότερο όλων την αντίληψη της συλογικότητας που τόσο στην εποχή μας την έχουμε
ανάγκη.
Δείτε επίσης παλαιότερες αναρτήσεις για την γιορτή τσίπουρου
Ιωάννινα Νοέμβριος 2019