Τα Κείμενα και οι Εικόνες αποτελούν πνευματική εργασία και επιτρέπεται η αντιγραφή τους μόνο οταν αναφέρεται ρητά η διεύθυνση προέλευσης δηλαδή το παρόν Ιστιολόγιιο ή ο συντάκτης του Κειμένου

Οι ασκητές «σάντους» του Βαρανάσι



     Ως «σαντους» χαρακτηρίζονται αρκετές σέκτες , διαφοροποιημένα δόγματα έκφρασης της λατρείας , μοναχοί και ασκητές , είναι ακόλουθοι του θεού Σίβα που με την στάση τους περιφρονούν το ανθρώπινο σώμα .
       Οι γνωστότεροι όλων είναι οι «Αγκόρι»(=οι τρομεροί) που σύμφωνα με την λαϊκή παράδοση της Ινδίας κυκλοφορούν τις νύχτες στα στενά και στα gkats της Ιερής πόλης του Βαρανάσι .

     Την ημέρα θα τους συναντήσεις ως «ζητιάνους» , να προσεύχονται ή να κάθονται στα σκαλοπάτια που οδηγούν στις όχθες του Ποταμού στα δεκάδες Ghats της περιοχής.
     Ορισμένοι ισχυρίζονται πως αν δεν τους βοηθήσεις ..θα σε τιμωρήσουν 
      Ανήκουν στη θρησκεία του Ινδουισμού αλλά αποτελούν σέκτα , έχουν διαμορφώσει διαφορετικές λατρείες , τελετουργικά και τρόπους εξαγνισμού τους και κανείς «ορθόδοξος» ινδουιστής δεν θέλει να έχει σχέσεις μαζί τους σε όλη την Ινδία.

      Σύμφωνα με τον μύθο, μερικοί από την σέκτα «αγκόρις» ,  έτσι όπως σήμερα τους αντιλαμβανόμαστε , οι ασκητές αυτοί , για να ενωθούν με το θείο και να αποκτήσουν δυνάμεις πρέπει τουλάχιστον μία φορά στη ζωή τους ,να φάνε  τις μισοκαμένες σάρκες των πτωμάτων που επιπλέουν στον Γάγγη όταν πλέον τελειώσει η καύση τους και τα κατάλοιπα διασκορπισθούν στο Γάγγη.
       Ισχυρίζονται ότι προέρχονται από τον Μπάμπα Κιναράμ που έζησε μετά το 1600 μ.Χ και λέγεται πως έφτασε σε ηλικία 170 ετών τρώγοντας σάρκες .

       Ισχυρίζονται ότι ζουν σε ειδικούς απομονωμένους χώρους που χρησιμεύουν συνήθως ως νεκροφυλάκεια ή κοντά στους χώρους αποτέφρωσης στις όχθες του Γάγγη , βάφουν τα σώματά τους με την στάχτη που προέρχεται από την αποτέφρωση των νεκρών και χρησιμοποιούν ανθρώπινα κόκαλα για να φτιάξουν αντικείμενα καθημερινής χρήσης.
        Αναγνωρίζουν το θάνατο ως το μεγαλύτερο φόβο του ανθρώπου και προκειμένου να τον υπερβούν, υιοθετούν ακραίες πρακτικές και τελετές,

       Πίνουν μέσα από ανθρώπινα κρανία και κατά τη διάρκεια της νύχτας διαλογίζονται πάνω από τα πτώματα που ξεβράζει ο Γάγγης.
      Ισχυρίζονται ότι καταφέρνουν να ελέγξουν το πνεύμα τους, γι’ αυτό ο απλός κόσμος τους αποδίδει δυνάμεις υπερφυσικές, πιστεύει ότι μπορούν με επιτυχία να βλάψουν ή να θεραπεύσουν, να ευλογήσουν ή να καταραστούν όποιον επιθυμούν…
       Παρά το απόκοσμο και αποκρυφιστικό πέπλο που συνήθως καλύπτει το «υπερλογικό» , αρκετοί ασκητές ή γκουρού των Αγκόρι, θεωρούνται από το λαό ως μεγάλοι θεραπευτές, καθώς πιστεύεται πως κατέχουν μοναδικές ικανότητες στον τομέα της υγείας, εξαιτίας της ερημιτικής ζωής που κάνουν.

     Σύμφωνα με τη φιλοσοφία των Αγκόρι κάθε διαχωρισμός, κάθε διάκριση μεταξύ αγνού και μιαρού, καλού και κακού, ωραίου και άσχημου και γενικά της αντίθεσης αποτελεί μια απατηλή σύμβαση, την οποία ο άνθρωπος πρέπει να υπερβεί για να ολοκληρωθεί.
     Μόνο έτσι θα καταφέρει να ξεφύγει από τον εγωισμό, θα υπερνικήσει ότι τον περιορίζει και θα συνειδητοποιήσει την πραγματική φύση του, τον απέραντο και ανώτερο Εαυτό του. Μόνο έτσι θα ενωθεί με το απόλυτο, δηλαδή τη Μητέρα Θεά ή Σάκτι, τη θεία ενέργεια που ρέει στο σύμπαν.

    Μόνο έτσι θα βιώσει το θείο που κατοικεί μέσα του και θα επιτύχει τη λύτρωση.
    Οι Αγκόρι Σάντους αποτέλεσε θέμα Ντοκυμαντέρ του Γιώργου Αυγερόπουλο και του «Εξάντας» σε προβολή της παλαιάς ΕΡΤ που αναζήτησαν την αλήθεια στα νερά του Γάγγη.
=======
Για να δείτε το ανωτέρω ντοκιμαντέρ ,αν βέβαια είστε σίγουροι ότι δεν θα σας σοκάρουν τα δρώμενα με την σκληρότητα που εμφανίζονται , πιέστε στον σύνδεσμο
Αναζητήστε επίσης το ντοκιμαντέρ  με τίτλο «τα παιδιά της Πυράς» ή «Children of the Pyre (2008
 Στην διεύθυνση   http://www.imdb.com/title/tt1347314/

ή άλλα σχετικά video  για την καύση στο Βαρανάσι

Η καύση των νεκρών στo Βαρανάσι

     Ο θάνατος στο Βαρανάσι, είναι για τους ινδουιστές χαρά και ευλογία.
     Οι συγγενείς μάλιστα του ετοιμοθάνατου, θεωρούν καθήκον τους , υποχρέωση να προσφέρουν αυτό το δώρο στους αγαπημένους τους που φεύγουν απ' τη ζωή.
     Στο Βαρανάσι , απ’ ότι λένε, οι νεκρικές φωτιές δε σβήνουν ποτέ και η «λιπαρή» μυρωδιά της καμένης σάρκας ,ανακατεμένη με αρώματα και δεκάδες άλλα μυρωδικά ,πλημμυρίζει τον αέρα.
     Λένε …ότι χιλιάδες ετοιμοθάνατοι πιστοί καταφθάνουν καθημερινά στο Βαρανάσι και καταλύουν σε «ξενοδοχεία μελλοθανάτων» που βρίσκονται στην πόλη. Πολλοί από αυτούς, θα πεθάνουν τις επόμενες ημέρες ή ώρες. Άλλοι όμως, μπορεί να περιμένουν στην πόλη μήνες ή και χρόνια «μέχρι να έρθει η λύτρωση».
    Όλοι καταφθάνουν εκεί με μία και μοναδική ελπίδα να... καταλήξουν γρήγορα σε μία από τις δεκάδες φωτιές που κυρίως τις βραδινές ώρες ανάβουν καθημερινά στις όχθες του Γάγγη.
   Οι συγγενείς ή και ό ίδιος , ανάλογα με την οικονομική τους δυνατότητα , ήδη έχουν αγοράσει τα προσανάμματα και ζυγίσει σε τεράστιες ζυγαριές τα απαραίτητα ξύλα για την καύση του.
    Και ..όταν έρθει η μεγάλη πολυπόθητη στιγμή της λύτρωσης τα ξύλα τοποθετούνται στη θέση τους μαζί με την σωρό του νεκρού και παρουσία των συγγενών γίνεται η καύση. 

     Μία από τις δεκάδες Βραδυνές τελετές κάυσης στο Ghats της  manikarnika. με τους συγγενείς ,χωρίς οδυρμούς και κλάμματα να παρακολουθούν από τις βάρκες  την καύση του συγγενού τους.

   Η ατμόσφαιρα στα Ghats είναι περίεργη, καπνοί αναδύονται από τις ταυτόχρονες καύσεις ,άνθρωποι και ζώα , οι ιερές αγελάδες να κυκλοφορούν ανάμεσα τους , μυρωδιές διάφορες από τα διάσπαρτα αρωματικά που χρησιμοποιούνται  , συγγενείς ήρεμοι να παρακολουθούν την τελετή αλλά και δεκάδες τουρίστες μέσα σε βάρκες με το στόμα ανοιχτό από όσα βλέπουν με φωτογραφικές μηχανές να αποτυπώνουν όσα δεν μπορεί να καταλάβει το ανθρώπινο μάτι.

 Ενα από τα δεκάδες Ghats όπου οι πιστοί αγοράζουν τα προσανάμματα και άλλα απαραίτητα για την τελετή.
       O κάθε Ινδός φροντίζει και έχει υποχρέωση πριν τον θάνατο του να αγοράσει τα απαραίτητα ξύλα , αρωματικά έλαια και υφάσματα που θα τον συνοδευόσουν στην ,μετά τον θανατό του ,  νέα του ζωή και στοιχίζει 3000 έως και 5000 ρουπιές (=Τοπικό νόμισμα ή 1 ευρώ=περίπου 72 ρουπιές)
       Από όλη την Ινδία οι συγγενείς φέρνουν τους νεκρούς στο Βαράνασι και παρακολουθούν την τελετή αποτέφρωσης από απόσταση αναπνοής, μετά την καύση σε σωρούς ξύλων και λουλουδιών ,παίρνουν την τέφρα και την εναποθέτουν ,την σκορπίζουν στα ιερά νερά του Γάγγη ,στην συνέχεια σιωπηλοί και ντυμένοι στα λευκά πέφτουν στα νερά του Γάγγη και προσεύχονται. 
     Η ατμόσφαιρα στην πόλη δεν θυμίζει σε τίποτα την κλασσική αντιμετώπιση μίας νεκρικής τελετής δυτικής κουλτούρας , αντίθετα ο θάνατος αντιμετωπίζεται σαν κάτι φυσιολογικό που θα συμβεί σε όλους και πρέπει να συμβεί.
     Υπάρχουν δυο μεγάλα αποτεφρωτήρια στην πόλη ,στις όχθες του ποταμού , το ένα λειτουργεί με ηλεκτρισμό και πάνε για καύση τους φτωχούς Ινδούς που δεν έχουν χρήματα για να ,αγοράσουν τα απαραίτητα ξύλα για την καύση τους και το άλλο το πιο εντυπωσιακό για τα δικά μας μάτια ,αυτό που λειτουργεί 24 ώρες το εικοσιτετράωρο και οι καύσεις γίνονται πάνω στα ξύλα .
      Περισσότεροι από 250 νεκρικοί σαβανωμένοι σωροί παραδίδονται καθημερινά στην φωτιά για να εξασφαλισθεί έτσι για τους νεκρούς η «μόκσα», η απελευθέρωση δηλαδή απ’ τον κύκλο της μετενσάρκωσης.

  Για να δείτε περισσότερα για την καύση των νεκρών ,αν βέβαια είστε σίγουροι ότι δεν θα σας σοκάρουν τα δρώμενα με την σκληρότητα που εμφανίζονται ,αναζητήστε το ντοκιμαντέρ  με τίτλο «τα παιδιά της Πυράς» ή «Children of the Pyre (2008
 Προεπισκόπιση δείτε στην διεύθυνση   http://www.imdb.com/title/tt1347314/


ή άλλα σχετικά video  για την καύση στο Βαρανάσι




Της φύσης τα στολίδια.



      Μερικές φορές κάποιες σκόρπιες εικόνες γύρω μας  έρχονται να μας θυμίσουν την φύση με τα υπέροχα στολίδια της.  Εικόνες που τις περισσότερες φορές τις προσπερνάμε χωρίς να αντιληφθούμε την ομορφιά που κρύβουν.
  Αν και δεν είμαι βοτανολόγος θάθελα αυτά τα όμορφα στολίδια της φύσης  να μοιρασθώ μαζί σας που παρόλη την προσπάθεια ταξινόμισης , ίσως να περιέχουν και λάθη στην ονομασία τους.

   Κάθε παρατήρηση ευπρόσδεκτη και καλοδεχούμενη
   Κονβόλβουλος ο κομψότατος ( convolvulus elegantissimus)  
Το άγριο Περικοκλάδι στην λαική μας έκφρασηπου φυτρώνει σε βραχώδεις πλαγιές ή πρανή εδάφη με έντονα τα ίχνη της ανειξιάτικης βροχούλας να δέχεται τον πρώτο της επισκέπτη.
 Ροδή η αειθαλής (Rosa sempervirens) ή η γνωστή μας πανέμορφη αγριοτριανταφυλλιά που θα την συναντήσουμε σε δασώδεις και βραχώδες εκτάσεις έτσι όπως είναι μετά τις πρώτες στάλλες της βροχής να είναι στολισμένα τα πέντε πεταλά της. 
 Ροδή η αειθαλής (Rosa sempervirens) ή η γνωστή μας πανέμορφη αγριοτριανταφυλλιά που θα την συναντήσουμε σε δασώδεις και βραχώδες εκτάσεις έτσι όπως είναι μετά τις πρώτες στάλλες της βροχής να είναι στολισμένα τα πέντε πεταλά της.
 Ανθεμίς η Χία (Anthemis chia).
Είδος μικρής μαργαρίτας , κοινή στην Ελλάδα ,στολίζοντας την άνοιξη τους αγρούς και τις πλαγιές των βουνών με τα λευκοκίτρινα χρώματά της ,στολισμένα με τις στάλλες της πρωϊνής βροχής.
  Βερμπάκο το μακρόουρο (Verbascum macrurum)
Διετές χνουδωτό φυτό  που φυτώνει σε πετρώδη εδάφη ,  χέρσα χωράφια και άκρες δρόμων με τα υπέροχα κιτρινωπά άνθη του στολισμένα με τις σταγόνες της βροχής.
    Ιρις η αττική (iris attica σύμφωνα με την κατάταξη των Βoiss&Ηlder).
  Αγριος κρίνος με βάση την λαϊκή ονομασία του .  Πολυετές μικρό φυτό με λογχοειδή φύλλα που φυτρώνει σε πετρώδες έδαφος ορεινής ζώνης.   Tα άνθη του μπορεί να είναι κίτρινα , ιώδη , μπλέ και να περιέχουν πολύχρωμες ραβδώσεις.
     Ιρις η αττική (iris attica σύμφωνα με την κατάταξη των Βoiss&Ηlder).
  Αγριος κρίνος με βάση την λαϊκή ονομασία του .
Πολυετές μικρό φυτό με λογχοειδή φύλλα που φυτρώνει σε πετρώδες έδαφος ορεινής ζώνης.
Tα άνθη του μπορεί να είναι κίτρινα , ιώδη , μπλέ και να περιέχουν πολύχρωμες ραβδώσεις.
   Ιρις η αττική (iris attica σύμφωνα με την κατάταξη των Βoiss&Ηlder).
  Αγριος κρίνος με βάση την λαϊκή ονομασία του . Πολυετές μικρό φυτό με λογχοειδή φύλλα που φυτρώνει σε πετρώδες έδαφος ορεινής ζώνης.   Tα άνθη του μπορεί να είναι κίτρινα , ιώδη , μπλέ και να περιέχουν πολύχρωμες ραβδώσεις.
 Ορλάγια η μεγανθής. (Orlaya grandiflora)

  Ξεχωρίζει έυκολα από τα άλλα είδη απο τα λευκά περιφεριακά άνθη της που σχηματίζουν σκιάδια. 
Θα την συνατνήσουμε σε χωράφια , ακρες δρόμων ,πλαγιές βουνών.

Τριφύλλι το έρπον (Trifolium repens)
Πολυετές έρπον φυτό με λευκορόδινα άνθη που θα το συναντήσουμεσε αγρούς ,δροσερά υγρά μέρη , σε φρύγανα.

 ________________
  Σύντομα κοντά σας με περισσότερες εικόνες από αυτά τα υπέροχα στολίδια που απλόχειρα η φύσαη μας χαρίζει. 




Μπενάρες η Βαρανάσι η Ιερή πόλη των Ινδιών

        Είναι μία πόλη με περισσότερους από δύο εκατομμύρια κατοίκους, κτισμένη στη δυτική όχθη του ποταμού Γάγγη, στο κρατίδιο Ούταρ Πραντές της Ινδίας.
       Η πόλη, θεωρείται ιερή από τους Ινδουιστές, τους Βουδιστές, και τους Τζαϊνιστές, ενώ πρόκειται για μία από της παλαιότερες συνεχόμενα κατοικημένες πόλεις στην Ιστορία της ανθρώπινης ύπαρξης αφού κατοικείται συνεχώς για περισσότερα από 3000 χρόνια.
       Η καθημερινότητα και ο πολιτισμός στο Βαρανάσι είναι στενά συνδεδεμένα με τον ποταμό Γάγγη και τη θρησκευτική του Ιερή σημασία. Η πόλη, εδώ και χιλιάδες χρόνια έχει υπάρξει πολιτιστικό και κυρίως θρησκευτικό κέντρο της βόρειας Ινδίας. 
       Πολλοί διάσημοι Ινδοί φιλόσοφοι, ποιητές, συγγραφείς και μουσικοί έζησαν εκεί, μέχρι και τις μέρες μας. Στο Βαρανάσι κήρυξε για πρώτη φορά ο Σιντάρτα Γκαουτάμα , πνευματικός δάσκαλος από την αρχαία Ινδία και ιστορικός ιδρυτής του Βουδισμού, που γεννήθηκε στο σημερινό Νεπάλ. και αναγνωρίζεται ευρέως από τους Βουδιστές ως ο Υπέρτατος Βούδας της εποχής μας.
     Στο Βαρανάσι, βρίσκεται η έδρα του μεγαλύτερου πανεπιστημίου της Ινδίας, Banaras Hindu University.
     Οι κάτοικοι της πόλης ομιλούν μία από τις δεκάδες διαλέκτους των Χίντι αλλα και αγγλικά .
Διάφορα προσωνύμια που αναφέρονται στην πόλη είναι: "πόλη των ναών", "η ιερή πόλη της Ινδίας", "η θρησκευτική πρωτεύουσα της Ινδίας", "η πόλη των φώτων", "η πόλη της μάθησης" και "η πολιτιστική πρωτεύουσα της Ινδίας". 
      Ο Αμερικανός συγγραφέας Μαρκ Τουαίην έγραψε για την πόλη: "Το Μπενάρες είναι παλαιότερο από την ιστορία, παλαιότερο από την παράδοση, παλαιότερο ακόμα και από τον μύθο, και φαίνεται δύο φορές πιο παλιό από όλα αυτά μαζί".
   Το Βαρανάσι, είναι ο ιερός τόπος των ινδουιστών, ό,τι είναι η Μέκκα για τους μωαμεθανούς και τα Ιεροσόλυμα των Ιερών Τόπων για τους χριστιανούς. 
    Δεκάδες πιστοί καταφθάνουν καθημερινά στην Ιερή τους πόλη . Κάποιοι από αυτούς, θέλουν απλά να εξαγνιστούν από τις αμαρτίες τους βουτώντας στα ιερά για αυτούς νερά του Γάγγη ,ενώ άλλοι, καταφθάνουν μετά από ταξίδι ημερών, εβδομάδων ή και μηνών αρκετοί με τα πόδια , για να αφήσουν εδώ την τελευταία τους πνοή.
   Αποψη απο τους δρόμους στο βαρανάση. Ο ηλεκτρολόγος φωτισμού της πόλης ισχυρίζεται ότι η αναζήτηση της ηλεκτρικής βλάβης είναι δουλειά ρουτίνας... μια απλή υπόθεση με άμεση αποκατάσταση της βλάβης.
  Εικόνες καθημερινότητας σε ένα απο τα δεκάδες Ghats (=σημεία πρόσβασης στον Ιερό ποταμό ).

Ένα ταξίδι που ονειρευόμουν. Μέρος 2ο


       Σε ένα ταξίδι ,φαινομενικά ο χρόνος δεν σε ενοχλεί.. όμως για μία φωτογραφία είναι ελάχιστος , μετρημένος , δεν αφήνει περιθώρια για άλλες επιλογές , ξέρεις πως «τώρα είναι η στιγμή» που πρέπει να πατήσεις το κουμπί της μηχανής σου και αν δεν το κάνεις ..απλά έχεις χάσει την ευκαιρία αλλά και την επόμενη εικόνα που το μάτι σου φευγαλέα συλλαμβάνει αφού ακόμη αναρωτιέσαι αν ήταν η σωστή στιγμή.
      Δεν έχεις τα περιθώρια να δεις στην μηχανή σου αν «όλα πάνε καλά» , απλά ελπίζεις ότι όλα «πάνε καλά» και έτσι συνεχίζεις, μηχανικά.
      Αυτή είναι η μαγεία της φωτογραφίας δρόμου , της μοναδικότητας που δεν επαναλαμβάνεται , δεν καθορίζεται , δεν έχει κανόνες και λογική , που είναι απρόβλεπτη , απρογραμμάτιστη αλλά κρύβει μέσα της κάτι μαγικό μοναδικό τον αυθορμητισμό .
      Και όταν πια ο θόρυβος καταλαγιάσει και τα φώτα χαμηλώσουν τότε αρχίζουν πραγματικά τα δύσκολα , έρχεται η ώρα του απολογισμού.
     Είναι η στιγμή που αναρωτιέσαι αν έχεις το δικαίωμα να «βιάζεις» τον κόσμο τους , την καθημερινότητα που κλέβεις , χωρίς να τους ρωτάς ή απλά ικανοποιείς την ματαιοδοξία σου για μία ακόμη καλή φωτογραφία , να εντυπωσιάσεις , να καταγράψεις να ...
        Γυναίκες ,σε δημόσια βρύση-αντλία από πηγάδι βάθους τουλάχιστον 30 μέτρων , αναζητώντας το "δυσεύρετο και σπάνιο αγαθό της ζωής" σε μια άγονη περιοχή , στην Καρδιά της Ινδίας, με του δοχεία τους ,που θα πρέπει να τα μεταφέρουν ,συνήθως στο κεφάλι τους, σε αρκετή απόσταση , στο σπίτι τους. Δεν υπάρχει η πολυτέλεια της οικιακής σύνδεσης για τροφοδότηση .
     Γυναίκες της φυλής DHOGHWA. Μια μικρή άγνωστη κοινότητα στην ζούγκλα της επαρχίας Madhya Pradesh όπου βρίσκεται το μοναδικό "Κατζουράχο" με τις "ασεμνες ανάγλυφες παραστάσεις"
    Οι γυναίκες του χωριού ,ντυμένες πολύχρωμα , αφού έιναι η καθημερινή τους ενδυμασία , πλάθουν , ετοιμάζουν τα "πιτάκια τους" από χυλό-ζυμάρι ψηνοντάς τα στην πρόχειρη φωτιά. Είναι η καθημερινή τους τροφή.
       Περιμένωντας στη στάση το Λεωφορείο σε Επαρχιακή πόλη του Ανκγρα μια πόλη με πολύπτυχη ιστορία. Εκπληξη προκαλεί η διαφήμιση πίσω τους.
     Ανύπαντρες κοπέλες της φυλής Dhoghwa ,με την καθημερινή τους ενδυμασία , στολισμένες ,πιασμένες απο το χέρι , για τους επισκέπτες ελπίζοντας στο "μάταιο" και την "διαφυγή" την "λύρωση". Στα μάτια τους χαραγμένη η ελπίδα.
      Εργάτες σε οικεγειακή επιχείρηση κατασκευής χαλιού απο μετάξι σε επαρχιακή πόλη της Ινδίας. Διακρίνεται ο αργαλειός του μεταξωτού νήματος και οι βελόνες του ξεμυτιάσματος για να γίνει η αραίωση.

 


Ένα ταξίδι που ονειρευόμουν μέρος 1ο



      Όταν αποφασίζεις να κάνεις ένα ταξίδι σκέφτεσαι , υπολογίζεις προβλέπεις αναζητάς και βρίσκεις δεκάδες πληροφορίες και γενικά ,συνήθως ,  δημιουργείς μέσα σου μια εικόνα ή καλύτερα μία εικονική πραγματικότητα και είναι αυτή που περιμένεις να βρεις εκεί που θα πας.
  Όμως μερικές φορές όταν τελικά το πραγματοποιείς η πραγματικότητα σε διαψεύδει.
   Οι Εικόνες δυνατές , απρόβλεπτες , παράλογες που εναλλάσσονται συνεχώς , σε τρελούς ρυθμούς , αντίθετα με αυτό που περίμενες , που φανταζόσουν που ήλπιζες να συναντήσεις.
   Εικόνες τόσο δυνατές που δημιουργούν την σύγχυση , την αδυναμία να χειρισθείς μία λογική σύνθεση με κανόνες , να δημιουργήσεις ένα κάδρο.
    Είναι η στιγμή που η φόρμα , το περιεχόμενο της εικόνας από μόνο του, παραγκωνίζει  , παρακάμπτει τους κανόνες , τις ρυθμίσεις , την σύνθεση της εικόνας.
   Η μοναδική , η μαγική δύναμη που κρύβουν μέσα τους σε αναγκάζει να φέρνεσαι μηχανιστικά , απρόσωπα , παύεις να σκέφτεσαι , με το «πρέπει» αλλά με το «τώρα είναι η στιγμή» .