Στην καρδιά της Ινδίας, βόρεια της επαρχίας Madhya Pradesh, σε απόσταση μεγαλύτερη από 620 χιλιόμετρα από το Δελχί, sτην πυκνόφυτη δασωμένη ζούγκλα που περιβάλει την περιοχή Κατσουράχο , μέσα στην αφιλόξενη καρδιά της , ξεχασμένη από τον ανθρώπινο πολιτισμό , μακριά από τους σύγχρονους επηρεασμούς και ρεύματα , μια μικρή κοινότητα απλών φιλόξενων ανθρώπων επιβεβαιώνει την εξαίρεση του κανόνα της αστυφιλίας.
Βασισμένη σε αυτά που η φύση απλόχερα τους χαρίζει , με υλικά το άφθονο κοκκινόχωμα , τις ελάχιστες πέτρες από ψαμίτι της περιοχής , εναρμονισμένοι πλήρως με το περιβάλλον τους , αντιστέκεται ακόμη στην θελκτική φθορά της μεγαλούπολης , της αστικοποίησης ,του ευδαιμονισμού. 
Με ελάχιστες απαιτήσεις διαβίωσης , ελάχιστες υποδομές , χωρίς εκπαίδευση , αφού από τι φαίνεται το σχολείο έπαψε να λειτουργεί ,όχι βεβαίως από έλλειψη παιδιών και ενδιαφέροντος αλλά από μάλλον έλλειψη πολιτικής φροντίδας , δημιούργησαν και διατηρούν έναν ιδιόμορφο κόσμο , μια κοινότητα που ζει από την φύση , που ζει μέσα στη φύση .
Σε αυτή την μικρή ιεραρχική κοινότητα που προκαλεί εντύπωση ή καθαριότητα που την χαρακτηρίζει , τα πάντα ήταν και είναι αξιοποιήσιμα , τίποτα δεν περισσεύει , τίποτα δεν υπερβάλει ,τίποτα δεν πετιέται ως άχρηστο.
Σε αυτή την μικρή κοινότητα όλα ανακυκλώνονται ,όλα επαναχρησιμοπούνται ,όλα αξιοποιούνται. Ακόμη και η κοπριές των λιγοστών ,λιπόσαρκων αγελάδων ,συλλέγονται καθημερινά , στεγνώνονται στον ήλιο ,τακτοποιούνται για να χρησιμοποιηθούν είτε ως καύσιμη ύλη είτε ως σκεπή στα χωμάτινα «παλάτια» τους.
Η επίσκεψη εκεί , μέσα από ένα δύσβατο χωμάτινο μονοπάτι ήταν ειδικά για τα παιδιά αλλά και από τους μεγάλους , ένα μεγάλο γεγονός αν κρίνει κανείς από την χαρά τους.
Δεν δόθηκε η ευκαιρία κάποιος που θα ήθελε να τους γνωρίσει περισσότερο , να ζήσει μαζί τους το απροσδόκητο , να μοιραστεί την ζωή τους ,να δει τα όνειρά τους , την δομή τους ,την ζωή τους.
Ας ελπίσουμε , ας πιστέψουμε στην προσδοκία μίας δεύτερης ευκαιρίας .
Σύντομα με περισσότερες φωτογραφίες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου