Οι Καρβουνιάρηδες … πιστοί στο ραντεβού τους.

     Για άλλη μια φορά…για άλλη μια χρονιά.. πιστοί στο ραντεβού τους με τον χρόνο και τις ανάγκες της εποχής μας όμως πάνω απ’όλα καιρού επιτρέποντος που είναι και το βασικότερο στην δουλειά τους ,οι  καρβουνιάρηδες, ξανάπιασαν και πάλι την δουλειά , άναψαν και πάλι τα καμίνια τους…  

    Με τα καρότσια και τα φτυάρια, όλοι μαζί καθάρισαν τον χώρο... απομακρύναν τα περσινά σκουπίδια και στήσανε τις πρώτες στοίβες, όρθιες με μικρή κλίση κυκλικές σειρές των ξύλων , βάλανε τα άχυρα και τα σκεπάσανε με χώμα, γύρω γύρω καλά απ’όλα τα σημεία… αφήνοντας και «τρύπες για να έχουν την αναπνοή τους » και μετά τα άναψαν … βάλανε την φωτιά να κάνει όλη την δουλειά…  αργά και σταθερά…  

    Μέσα σε λίγες μέρες… ήταν όλα έτοιμα…και τότε άρχισε το μάζωμα , η παραγωγή , το ξεσκαρτάρισμα … μέσα από την καρβουνόσκονη , διάχυτη στην ατμόσφαιρα και στην αναπνοή τους , κολλημένη στα πρόσωπά τους, στα πνευμόνια τους  άρχισαν το ξεκαθάρισμα, να τα ξεδιαλέγουν αυτά που είχαν καεί και από αυτά που η φωτιά δεν είχε ολοκληρώσει την δουλειά της….  

   «Όχι αυτά.. δεν τα πετάμε θα ξανακαούν… θέλει σου λέω την τέχνη του...να ξέρεις από αυτά… ποια είναι καμένα και ποια θα πρέπει να τα ξαναβάλουμε και πού για να ξανακαούν …» και με τα χέρια του κατάμαυρα από την καρβουνόσκονη ξανάπιασε το φτυάρι και την διχάλα του… δεν είχαν χρόνο για κουβέντα… ο καιρός είχε ήδη αρχίσει να «μαυρίζει» … θα έφερνε βροχή … και αυτοί τα θέλανε στεγνά… για να πουληθούν…   

      Κάπως έτσι, όπως παλαιά έτσι και τώρα, όταν ο τόπος στέγνωνε από τα πρωτοβρόχια  όταν καλοκαίριαζε .. πάντα σχεδόν την ίδια εποχή … πάντα σχεδόν οι ίδιοι άνθρωποι… αν και κάθε χρόνο όλο και λιγότεροι,  στα ίδια απόμακρα στέκια .. τα καρβουνιάρικα .. εκεί που τον χειμώνα μαζεύανε τα ξύλα άρχιζε και η ανοιξιάτικη δουλειά… να βγάλουν το ψωμί τους , το μεροκάματο …. Είναι η τέχνη τους… είναι η ζωή τους…    

     Ποτέ για αυτούς ..από το πρωί έως την άλλη μέρα το  πρωί … ποτέ  δεν ήταν εύκολα… ποτέ δεν ήταν καθαρά… η ίδια στυφή γεύση της καρβουνόσκονης διάχυτη παντού … η ίδια πικρή αίσθηση του καμένου ξύλου να κολλάει στα ρούχα σου… όμως ποτέ δεν έλειψε από τα πρόσωπά τους… το γλυκό χαμόγελο… για αυτούς η φωτογράφηση τους έδινε αξία…  

 

 Δείτε επίσης παλιότερη σχετική ανάρτηση για το ίδιο Θέμα
      Οι Καρβουνιάρηδες των Γρεβενών.....
                                                                      
 και όλες τις αναρτήσεις που έχω κάνει πιέζοντας εδώ.........

                                                   
                                                                                                                       Ιωάννινα Μαϊος 2017

Η τέχνη ως μορφή έκφρασης συναισθημάτων.

     Είναι στιγμές στην ζωή μας που συχνά απαιτείται  να επαναπροσδιορίζουμε αξίες  , ιδέες , να οριοθετήσουμε, ίσως και να υιοθετήσουμε νέες συμπεριφορές και δραστηριότητες, καταστάσεις που μας κάνουν να νιώθουμε καλύτερα , ιδιαίτερα αισθητές όταν αναρρώνουμε μετά από ψυχικές φορτίσεις ή δυσκολίες…  

    Και σε αυτές ακριβώς τις δύσκολες στιγμές μια, συνήθως δυσνόητη, ανθρώπινη έκφραση και συμπεριφορά.. η τέχνη .. ως έκφραση της ψυχής και του νου, έρχεται να προσφέρει λύσεις.. να δημιουργήσει την αίσθηση της ψυχολογικής και πνευματικής ακεραιότητας , της πληρότητας στο άτομο αφού θα του δώσει πνευματικό διέξοδο σε κάτι άυλο αλλά ταυτόχρονα θα του επαναπροσδιορίσει τον κοινωνικό του ρόλο , την κοινωνική του σχέση.   

    Δεκάδες μορφές τέχνης όπως ο χορός, η μουσική, η ζωγραφική, η φωτογραφία, το θέατρο δίνουν την δυνατότητα στο άτομο να εξωτερικεύσει την φόρτιση της καθημερινότητας, σκέψεις και συναισθήματα προσαρμόζοντάς τα σε μία άτυπη μορφή κοινωνικής αποδοχής αφού προϋποθέτουν ομαδικό επίπεδο εργασίας για την αποδοχή τους.  

    Ασκώντας μία δημιουργική έκφραση όχι μόνο «δραπετεύουμε» ανακαλύπτοντας διαφορετικά επίπεδα αυτογνωσίας άρα και βελτίωσης αλλά επαναπροσδιορίζουμε την θέση μας στα κοινωνικά ρεύματα της εποχής μας με αποτέλεσμα το βίωμα, την αίσθηση της «μοιρασιάς» , της συμμετοχής σε κοινές βασικές ανθρώπινες ανάγκες και αξίες.    

   Στην πραγματικότητα όποια μορφή τέχνης και αν ασκήσει κανείς … επιδιώκει μέσω αυτής την αντίδραση του θεατή και αυτό έχει ως άμεσο αποτέλεσμα την ενίσχυση της αυτοεκτίμησης , της αυτοβελτίωσης, της αυτοπεποίθησης , της  αυτοεπιβεβαίωσης με τελικό αποτέλεσμα την μείωση του άγχους άρα και των αιτιών που προκαλούν την ψυχική του ταλάντωση . 

    Ειδικότερα παρακολουθώντας μια θεατρική παράσταση και την αναγκαστική σου ταύτιση με έναν από τους ήρωες του έργου ή με μία από τις καταστάσεις που αναπαριστά, βιώνεις ένα συμμετοχικό νοητό ταξίδι με συναισθήματα , αγωνία και κάθαρση ,ίσως η πολυτιμότερη αίσθηση που προκαλείται στο άτομο αιώνες τώρα.. από την πρώτη δραματοποίηση θεατρικής έκφρασης έως τις μέρες μας .     

    Ο μεγάλος θεατράνθρωπος Μπρεχτ έλεγε ότι «το θέατρο σαν μορφή τέχνης δεν μπορεί ν' αλλάξει τον κόσμο. Μπορεί όμως ν' αλλάξει τους θεατές. Αυτοί αν θέλουν στην συνέχεια μπορούν ν' αλλάξουν τον κόσμο».  Το ίδιο βέβαια ισχύει για όλες τις μορφές έκφρασης της ανθρώπινης συμπεριφοράς..  

 

      Οι Εικόνες προέρχονται από μία αξιόλογη παράσταση της Ερασιτεχνικής σκηνής του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.  Ιωαννίνων που πραγματοποιήθηκε 19-20-21 Μαϊου 2017 στο Καμπέρειο θέτρο και τους ευχαριστώ για τις φωτογραφίες που μου δώσανε.... 

  

Δείτε επίσης 

        Μια παράσταση που άξιζε να δείτε... της  Ερασιτεχνικής σκηνής του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.

     

και όλες τις αναρτήσεις ταξινομιμένες ανα θεματολογία πιέζοντας εδώ.

  

                                                                                                            Ιωάννινα Μαϊος 2017

     

Μία Θεατρική παράσταση που άξιζε να δείτε…

       Δεν είμαι ειδικός στο θέατρο ή στις μορφές έκφρασης μίας θεατρικής σκηνής,. ούτε μπορώ να σχολιάσω πολύ δε περισσότερο να αξιολογήσω την ποιότητα μίας θεατρικής παράστασης όμως μπορώ να πω την γνώμη μου , την εμπειρία μου , έτσι όπως εγώ την βίωσα και πιστέψτε με ήταν μια παράσταση με δυναμική , με πραγματική ανθρώπινη ηθοποιία που δεν βασιζόταν στα αισχρόλογα ή τα πειράγματα και τα υπονοούμενα για να προκαλέσει… 

  Μια ομάδα ανθρώπων που αγαπούν το θέατρο για το θέατρο και τις ιδέες του , που δεν ζουν από αυτό αφού το κύριο επάγγελμά τους είναι διαφορετικό αλλά λατρεύουν το θέατρο και ως ερασιτέχνες , εραστές της πειραματικής σκηνής, είναι αυτό που τους έδωσε την δύναμη να παρουσιάσουν μια όμορφη αξιόλογη παράσταση. 

  Το ανύπαρκτο σχεδόν background της σκηνής ή τα σκηνικά όπως τα έχουμε συνηθίσει να ονομάζονται τα αντικατέστησε μια δυναμική παρουσία ομάδας ηθοποιών που βασιζόμενοι στην εκφραστική τους ικανότητα , κυριολεκτικά εκμηδένισε αυτήν την ασυνήθιστη σχεδίαση της σκηνής και ήταν αυτό που καθόρισε όλη την παράσταση αφού κυριολεκτικά μαγνήτισε το μυαλό του θεατή στην υπόθεση , το νόημα της παράστασης και όχι να τον παρασύρει σε ένα ψεύτικο κόσμο εντυπωσιασμού. 

     Αυτό που προφανώς θέλανε σαν θεατρική ομάδα ήταν να καθηλώσουν τον θεατή μέσω της εκφραστικής τους ικανότητας και να τον παρασύρουν σε μία συνεχή αναζήτηση και παρατήρηση των Ιδεών και αντιλήψεων του Νικολάι Γκογκόλ ενός γνωστού Ρώσου θεατρικού συγγραφέα που μέσα από το έργο του « Ο επιθεωρητής» θέλησε να εκφράσει την ευαισθησία του για τον άνθρωπο της καθημερινότητας.  

      Για έναν άνθρωπο που συνεχώς προσαρμόζεται στην καθημερινότητα των επαφών του επιλέγοντας το «ευ ζην» και θέτοντας στο περιθώριο την ουσία της ζωής , αξίες και ιδέες.

   Όπως αναφέρει σχετικά ο Βαγγέλης Αθανασίου σκηνοθέτης της παράστασης «στην χρονιά που παίχτηκε η θεατρική παράσταση ο επιθεωρητής , ξεσήκωσε  έντονες πολιτικές αντιπαραθέσεις στο μεσαία και κατώτερα στρώματα της τσαρικής τότε εξουσίας…» όμως και σήμερα στην εποχή μας είναι εύκολο να βρούμε κοινά στοιχεία αφού η προσαρμοστικότητα μερικών ανθρώπων είναι εμφανής και καθημερινή στο πολιτικό μας γίγνεσθαι… 
   Οι ανωτέρω εικονιζόμενοι αποτελούν την Θεατρική ομάδα και τους ευχαριστώ για τις φωτογραφίες που μου χάρισαν. 

Δείτε επίσης 
   Η τέχνη ως μορφή έκφρασης συναισθημάτων....

και όλες τις αναρτήσεις που έχουν πραγματοποιηθεί πιέζοντας εδώ....
==================


                                                                                                                   Ιωάννινα    Μαίος 2017    

Εικόνες Ποδοσφαίρου..

        Τους συνάντησα τυχαία σε ένα κλειστό γυμναστήριο να παίζουν ένα ιδιόμορφο ποδόσφαιρο κλειστού γηπέδου. Δεν τους γνώριζα  όμως με εντυπωσίασαν με την προσπάθειά τους, το συνεχές κυνηγητό μίας … περίεργης σχεδόν πάνινης μπάλας ποδοσφαίρου. 

    Δεν γνωρίζω τίποτα σχετικά με αυτό που παίζανε ούτε τους κανονισμούς του ούτε την τεχνική του όμως αυτό που τους χαρακτήριζε ήταν το νεύρο και η δυναμική τους.

    Σκέφθηκα ότι μερικές κλασσικές φωτογραφίες θα ήταν αρκετές να δείξουν την ομορφιά του παιχνιδιού τους όμως … τις ίδιες θα μπορούσαν εύκολα να τις αποτυπώσουν  και με ένα κινητό…  έτσι με χαμηλή ταχύτητα και ανοικτό διάφραγμα αποφάσισα ότι υπάρχουν και άλλοι τρόποι να φωτογραφίσεις έναν αγώνα.  

     Το αποτέλεσμα της προσπάθειας για μερικούς ίσως είναι μια ακόμη αποτυχημένη αποτύπωση ή καταγραφή της πραγματικότητας αφού έχουμε συνηθίσει σε εστιασμένες εικόνες , απόλυτα κατανοητές, εικόνες «εύκολης χώνεψης» και λογικές.   

     Η κατάσταση ξεφεύγει κάπως αν ξαφνικά δούμε μια εικόνα περίεργη ,χωρίς σαφές περιεχόμενο και δράση,  δεν είμαστε έτοιμοι να την κατατάξουμε στην βιβλιοθήκη της λογικής μας και συχνά την απορρίπτουμε… 

     Σε αυτήν την ανάρτηση έχω τοποθετήσει τις ευκολοχώνευτες και κατανοητές  όμως  πιέζοντας εδώ στον σύνδεσμο θα βρείτε κάποιες άλλες εικόνες περίεργες , μερικές "αχρηστες",  άλλες φευγάτες και «χαζές» …αλλά αυτές οι εικόνες όλως παραδόξως σε μερικούς αρέσουν.        

Δείτε επίσης παρόμοια θέματα όπως 

       Ενας δυνατός αγώνας... μπάσκετ 

και περίεργες ... αφηρημένες εικόνες στις παρακάτω συνδέσεις

 Φωτογραφικές αναζητήσεις ..μια άλλη προσέγγιση

  Εικόνες ... Εικόνες και παράδοξα.... 

  Η τεχνική panning στην φωτογραφία.....

  

                                                                                                                     Ιωάννινα Μαίος 2017