Photos and ..more from geodiabatis: Οκτωβρίου 2018

Χορός .. το δώρο των Θεών στον άνθρωπο

Οι άνθρωποι επικοινωνούν κοινοποιώντας γνώσεις και συναισθήματα με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους . Ένας δυνατός σωματικός εκφραστικός τρόπος είναι και ο χορός γιατί συνδυάζει καλλιτεχνική και αθλητική έκφραση που σε συνδυασμό με την μουσική υπόκρουση που τον συνοδεύει μεταφέρει εύκολα διαθέσεις συναισθήματα και γνώσεις στους θεατές. Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι ο χορός είναι ένα δώρο των Θεών στους ανθρώπους.

Για την Ινδική κουλτούρα και έκφραση ό χορός συνδέεται άμεσα με έναν μακρόχρονο πολιτισμό ,αποτελώντας τελετουργική εκδήλωση ή δρώμενο διήγησης με αναφορά σε πράξεις των Θεών ενώ πολλοί υποστηρίζουν ,βασιζόμενοι σε αρχαιολογικά ευρήματα , ότι έχει παρουσία μεγαλύτερη των 5000 χρόνων , ασκώντας επιρροή σε πολλές άλλες μορφές τέχνης, όπως η ποίηση, η λογοτεχνία, το θέατρο, η μουσική, η γλυπτική και άλλες.

Σύμφωνα με τις Ινδικές λαικές παραδόσεις «ο Brahma (ο δημιουργός του κόσμου για τους ινδουιστές) συνδύασε τη λογοτεχνία από τις Βέδες ( Rig Veda , τα τραγούδια του Sama Veda, την έκφραση (abhinaya) του Yajur Veda και το συναίσθημα (rasa) του Atharva Veda ) , για να δημιουργήσει το natya, δηλαδή τον χορό». Ο χορός εμφανίζεται ως μια συμπαντική ολότητα ,μια πολυσύνθετη τέχνη, όπου δράμα, μουσική, ποίηση κίνηση και ρυθμός εμφανίζονται σαν ένα αρμονικό σύνολο ,μια μορφή τελετουργικής λατρείας μίας Θεότητας.

Ορισμένοι κατατάσσουν τους χορούς της Ινδίας σε δύο κατηγορίες τους κλασσικούς και τους παραδοσιακούς. Οι παραδοσιακοί έχουν εορταστικό περιεχόμενο για διασκέδαση των θεατών και δεν είναι αυστηρά δομημένοι. Οι κλασσικοί παρουσιάζουν μεγάλη ποικιλία αφού καθορίζονται από τα ήθη και έθιμα της κάθε περιοχής ή της θρησκευτικής δύναμης μίας ομάδας ανθρώπων , έχουν δομημένο τελετουργικό θρησκευτικό περιεχόμενο και συνήθως «εκφράζουν τα εννέα rasas, ( την ευτυχία , τον θυμό , την αηδία , τον φόβο , την θλίψη , το θάρρος ,την συμπόνια ,τον θαυμασμό και τη γαλήνη).»

Όλοι οι κλασσικοί χοροί βασίζονται σε αυστηρούς κανόνες και πειθαρχία έκφρασης , αποτελούνται από μέρη όπως η θεατρικότητα (natya ) , ρυθμικότητα κινήσεων (nritta) και μουσικής υπόκρουσης .Η ενδυμασία , τα πρόσθετα ένδυσης , όλες οι κινήσεις του χορευτή το βλέμμα του ,η μιμητική παραμόρφωση στο πρόσωπό του , οι κινήσεις των χεριών του και των ποδιών υπακούουν σε παραδοσιακούς αυστηρά καθορισμένους κανόνες , απαιτούν μακρόχρονη εκπαίδευση σε διδασκάλους που το όνομά τους συνοδεύει πάντα τον μαθητή και τον μνημονεύει ως πιστοποίηση της αυθεντικότητας .

Οι φωτογράφηση έγινε στο studio Σχολής Yoga της Μάρθας Κώστα και η χορευτρια του ινδικού χορού είναι η κ. Nuria Sala Grau τις οποίες και ευχαριστώ.

Δείτε παλιότερη ανάρτηση στον Bharata Natyam ..την τέχνη των ανθρώπων.

Και

Όλους τους τίτλους των αναρτήσεων πιέζοντας εδώ,

Ιωάννινα Οκτώβριος 2018

Αφηρημένη έκφραση φωτογραφίας .. είναι τέχνη ?

    Στις αρχές του 20 αιώνα διαμορφώθηκε ένα καλλιτεχνικό ρεύμα στις εικαστικές τέχνες που προσπάθησε να περιγράψει την πραγματικότητα με έναν διαφορετικό , περίεργο τρόπο που δεν είχε άμεσα αναφορές στα εξωτερικά τους χαρακτηριστικά ούτε βεβαίως προσπαθεί να μιμηθεί αυτά τα χαρακτηριστικά αλλά χρησιμοποιώντας μια υπερβατική αφηρημένη έκφραση να παραπέμπει έμμεσα ,νοητικά μέσω του θεατή περίπου στα ίδια τα αντικείμενα . Όσο και αν φαίνεται περίεργο στην δημιουργία αυτού του ρεύματος βοήθησε μεταξύ άλλων παραγόντων και η εμφάνιση - εξέλιξη της φωτογραφίας που αρχικά ο κύριος και μοναδικός σκοπός της ήταν η όσο το δυνατόν πιστή αποτύπωση της πραγματικότητας που ήταν έως τότε το απαγορευμένο όνειρο των ζωγράφων .      Η εμφάνιση ενός άλλου μέσου που το επιτύγχανε αυτό πολύ πιο αποτελεσματικά και λειτουργικά κατέστησε περιττή την συνέχιση της προσπάθειας για επίτευξη της πραγματικότητας από ορισμένες άλλες μορφές τέχνης π.χ. της ζωγραφικής , αλλά ταυτόχρονα διαμόρφωσε ή ενίσχυσε και μια άλλη αντίληψη ορισμένων καλλιτεχνών που πίστευαν ότι ο σκοπός της τέχνης δεν είναι να αναπαραστήσει την πραγματικότητα αλλά μέσω των έργων της να αναδειχθεί ο πνευματικός της χαρακτήρας.
   Κύριοι εκφραστές αυτού του ρεύματος είναι οι διάσημοι πλέον ζωγράφοι όπως Πάμπλο Πικάσσο και Ζωρζ Μπρακ. Συμμετείχαν βεβαίως και δεκάδες άλλοι όπως ο Ζαν Μετζινγκέρ (Jean Metzinger), ο Άλμπερτ Γκλεζέ (Albert Gleizes), ο Ρομπέρ Ντελωναί, ο Ανρί Λε Φοκοννιέ (Henri Le Fauconnier) και ο Φερνάν Λεζέ (Fernand Léger) , ζωγράφοι κυρίως που αναφέρονται στον κυβισμό και τον φουτουρισμό, της ενίσχυσης των επιστημονικών ανακαλύψεων της εποχής .       Στην συνέχεια άλλοι σύγχρονοι καλλιτέχνες όπως ο Βασίλι Καντίνσκι που θεωρείται ένας από τους πατέρες της αφηρημένης τέχνης, διαμορφώσαν την εξέλιξή της ,μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο περίπου το 1950 , σε ένα νέο πιο ισχυρό καλλιτεχνικό κίνημα τον Αφηρημένο Εξπρεσιονισμό όπου συγκεχυμένες χρωματικές αποχρώσεις τοποθετημένες σε ένα καμβά αποκάλυπταν ή δημιουργούσαν μια χαοτική κατάσταση.

   Οι φωτογραφίες δημιουργήθηκαν κατα την διάρκεια φωτογράφησης ενός αγώνα με μοτοσυκλέτες , χρησιμοποιήθηκε πολύ χαμηλή ταχύτητα διαφράγματος και μεγάλο άνοιγμα ενώ ταυτόχρονα με την κίνηση του μοντέλου υπήρχε και κίνηση της φωτογραφικής μηχανής.

Δεν εχουν υποστεί τροποίηση ή επεξεργασία αφού κάθε παρέμβαση αφήνει εύκολα τα ίχνη της.

Δείτε επίσης παρόμοιες Εικόνες στις παρακάτων αναρτήσεις
1. H Αοριστία στην τέχνη της σύνθεσης.
2. Η αφηρημένη τέχνη της φωτογραφίας
3. Φωτογραφικές αναζητήσεις μια άλλη προσέγγιση.
4. Εικόνες πειραματισμοί ... και άλλα

Δείτε επίσης
1. Ολα τα περιεχόμενα των αναρτήσεων που έχω πραγματοποιήσει
2. Ολες τις αναρτήσεις που έχουν σήμανση την φωτογραφία

Ιωάννινα Οκτώβριος 2018.

Η ομορφιά των βράχων και της μοτοσικλέτας.

Θα μπορούσε να ήταν ένας ακόμη κλασσικός αγώνας μοτοσικλέτας ,αν η πίστα δεν ήταν φτιαγμένη από βράχια με απότομες κλίσεις που έπρεπε να τα ανεβοκατέβεις , αν η ίδια η μοτοσικλέτα διέθετε την κλασσική της σέλα για να κάθεσαι , αν εσύ σαν αναβάτης δεν ένιωθες την ταχύτητα να σε γεμίζει ,αν …. Αλλά σε αυτής της μορφής των αγώνων τίποτα από όλα αυτά δεν ισχύει.

Μια αυτοσχέδια πίστα με ανάποδους βράχους , με απότομες ανηφόρες και κατηφόρες , μια πίστα επιλεγμένη με μοναδικό κριτήριο την σκληρή και ανάγλυφη διαμόρφωση του εδάφους που με τα πόδια δύσκολα προσπερνάς ακόμη και αν γνωρίζεις από αναρρίχηση ,με φυσικά εμπόδια που να οριοθετεί μια κόκκινη κορδέλα και αυτό είναι η τέχνη της και η ομορφιά της.

Σε αυτή την αυτοσχεδια φυσική πίστα καλείσαι να αναδείξεις την δεξιοτεχνία σου την ικανότητα σου, οδηγώντας μια μοτοσικλέτα χωρίς την σέλα της χωρίς το κάθισμα αφού βασίζεσαι μόνο στην δύναμη των ποδιών σου ,χωρίς ταχύτητα και άσχημα τινάγματα , διατηρώντας μια αξιοθαύμαστη ισορροπία ανάμεσα στις σχισμές των βράχων όμως πάνω απ’ όλα γνωρίζοντας ότι ακροβατείς στα όρια των βράχων. Σε αυτού του είδους των αγώνων λάθη και υπερβολές δεν επιτρέπονται ποτέ ,ούτε και συγχωρούνται , απλά ... ισορροπείς στα όρια των βράχων , υπολογίζεις με ακρίβεια την κλίση , τα σημεία του βράχου που το λάστιχο της μηχανής σου πρέπει να πατήσει γιατί αλλιώς ξέρεις τι θα συμβεί , θα «γλυστρίσεις» , θα χάσεις την ισορροπία σου… και έχεις μόνο τρείς ποινές .. να πατήσεις το πόδι σου κάτω... και φυσικά στις πέντε αποβάλλεσαι ... Βεβαίως πρέπει να ομολογήσω ότι χάρις στην εμπειρία , τον επαγγελματισμό και την οργανωτική ικανότητα που διακρίνει τα μέλη της λέσχης Μοτοσικλέτας των Τρικάλων ,ούτε πτώσεις ούτε τραυματισμοί υπήρξαν παρότι ο μικρότερος ηλικιακά αναβάτης ήταν μόλις 16 ετών… αλλά στα μάτια του ο φόβος δεν υπήρχε..σίγουρα είναι το φυτόριο της λέσχης... .

Δείτε επίσης παρόμοιες αναρτήσεις στους παρακάτω συνδέσμους.
1. Οι παλιες αγάπες δύσκολα λησμονιούνται....

1. Ακροβάτες του motocross...

2. Ιπτάμενοι ακροβάτες του motocross

3. Ανθρωποι και μηχανές στα όρια... enturocross Ιωαννίνων

4. Ανθρωποι και μηχανές στα Ορια ..

και γενικά όλες τις αναρτήσεις πιέζοντας εδώ....

Ιωάννινα Οκτώβριος 2018

Οι παλιές αγάπες δύσκολα λησμονιούνται...

«Οι παλιές αγάπες δύσκολα λησμονιούνται»… ισχυρίζονται ορισμένοι και δεν εννοούν προφανώς «την γειτόνισσα των παιδικών μας χρόνων με τα προσόντα» της αλλά την «σκοτώστρα» το «μηχανάκι» , την μεγάλη αγάπη ,το μεγάλο όνειρο των νεανικών μας χρόνων που «στοίχειωνε» την μάνα μας όταν από τις βόλτες με αυτό ,με ματωμένα σκισμένα παντελόνια γυρίζαμε στο σπίτι . Άλλα χρόνια , άλλες εποχές ,αξέχαστες, νοσταλγικές, αφού τα χρόνια εκείνα ούτε internet γνωρίζαμε τι είναι ούτε βεβαίως ξέραμε τον υπολογιστή… τότε ψάχναμε τις αλάνες και τα απόμερα δρομάκια για να μας οδηγήσουν κρυφά έξω από την πόλη όπου ένα παιχνίδι με το μηχανάκι θα έδινε το νόημα της ζωής μας . Κάτι ανάλογο θυμήθηκα ,μνήμες των παιδικών μου χρόνων , όταν για μια ακόμη φορά βρέθηκα στο πανελλήνιο πρωτάθλημα «τριαλ 2018» στην αθλητική πίστα στα Τρίκαλα Θεσσαλίας , στους απότομους βράχους μιας πλαγιάς ,στους δυναμικούς αγώνες δεξιοτεχνίας μιας ομάδας ανθρώπων που οργανωμένα και με κανόνες ανεβοκατέβαιναν τους βράχους . Δεν ήταν βέβαια ούτε το «αναμνηστικό τους κύπελο» ούτε πολύ περισσότερο η μπουκάλα της σαμπάνιας που οι πέντε πρώτοι σκόρπησαν στους λιγοστούς φιλάθλους που χειροκροτούσαν για την νίκη τους , ήταν μια έκφραση της αγάπη τους για την μοτοσικλέτα που τους έδωσε την δύναμη να ξεπεράσουν το φόβο της πάλης τους ανάμεσα στα βράχια. Ήταν μια ακόμη επιβεβαίωση ότι με την θέληση και την τεχνική τους κατάφεραν να διώξουν αυτό που στοιχειώνει τα όνειρά τους ,την ζωή τους , να διώξουνε το φόβο τους γιατί στο άθλημα αυτό ,ξέρεις πολύ καλά , τα λάθη και οι πτώσεις ποτέ δεν συγχωρούνται , αντιθέτως μάλιστα σου αφήνουνε σημάδια και όχι μόνο στην ψυχή.