Ήταν 8 η ώρα το πρωί την ημέρα της Μεγάλης
Παρασκευής όταν στο κοινοτικό γραφείο, στο χωριό Κοπάνη των Ιωαννίνων συνάντησα
τους "Λαζαρίνες".. Μια ομάδα ανθρώπων
,άνδρες γυναίκες και παιδιά, που με θέληση και πείσμα αναβιώνουν ένα έθιμο των
παλαιών, τα κάλαντα της Μεγάλης Παρασκευής.
Το θλιβερό άγγελμα του Θανάτου στην μάνα του
Χριστού την Παναγιά 
Τους πέτυχα όταν άρχισαν να ντύνονται με τις
παραδοσιακές τους στολές… με το άγχος και την αγωνία ολοφάνερη στα πρόσωπά τους
, με μια αδικαιολόγητη βιασύνη να τους διακατέχει.. και ας είχαν χρόνο αρκετό, για
να γυρίσουν όλο το χωριό.. λες και ήταν η πρώτη τους φορά… αλλά φέτος έπρεπε να
είναι καλύτεροι από πέρυσι… και τα πρόσεχαν όλα.. και αυτό το πίστευαν όλοι… ακόμη
και το ρολόι του κάποιος το έβγαλε και το έβαλε στην τσέπη του .. «ε.. τι να
κάνεις .. τι να λέει ...δεν ταιριάζει με τα μέρα…».
Και αφού πια τελείωσαν με τις λεπτομέρειες και την αλληλοεπιβεβαίωση μεταξύ τους ότι όλα
ήταν επάνω τους σωστά ..έτσι όπως έπρεπε να είναι , άρχισε το μοίρασμα… από την
μεγαλύτερη της ομάδας.. ήταν η αρχηγός τους.. ίσως άτυπη ίσως γιατί ήξερε τα
σπίτια και την μοιρασιά…ίσως... τι σημασία έχει… όλοι συμφώνησαν μαζί της… αρκεί να
ήτανε ντυμένοι… και κανένας τους δεν περίσσευε… 
Χωρισθήκαν σε ομάδες ,σε παρέες σε
μπουλούκια , έτσι όπως γινότανε παλαιά … για να πάνε σε όλα τα σπίτια του
χωριού που είναι ανοιχτά… "που να καπνίζουν"... έτσι το κάναν οι παλαιοί...να μεταφέρουν σε όλους το θλιβερό μαντάτο. 
Οι πιο νέοι και οι πιο δυνατοί… φορτωθήκαν
τις "λαζαρίνες".. την ξύλινη βαριά κατασκευή των 15-20 κιλών με τα διαφορετικά
κυπριά.. τα παιδιά πήραν το "στυλιάρι".. που θα την στήριζαν …οι κοπελιές πήραν τα
καλαθάκια τους , στολισμένα με τα μωβ λουλούδια και τις δάφνες και τα "σταυροκάρβελα"
,τα ψημένα ψωμάκια που θα τα μοίραζαν αργότερα σε όλους… στην κεντρική πλατεία έτσι
το θέλει η παράδοση … και έτσι έπρεπε και να γίνει….
Και ξεκίνησαν για τις γειτονιές , για τα
σοκάκια άλλοτε ανηφορικά και άλλοτε κατηφορικά , για όλα τα σπίτια του χωριού …
με τους πρώτους ήχους από τα κυπριά να σκορπίζουν, να ακούγονται σε όλο το
χωριό… σαν άλλοτε… 
Όλοι τους περίμεναν.. στην πόρτα του
σπιτιού τους ..λες και το είχανε ανάγκη .. λίγοι είπαν όχι στην προτροπή τους
«να τα πούμε ?»..και αυτοί με σκυμμένο το κεφάλι… «έχουν πένθος» με είπε
ένας φίλος από τους Λαζαριστές .... «ακόμη κλαίνε για αυτούς που χάσανε
..ξέρεις είναι οι μέρες τέτοιες και τώρα τους θυμούνται…»
Κάποια στιγμή σε ένα από τα σπίτια αφού τους φίλεψαν
με ένα «τσιπουράκι» κοντοστάθηκαν.. είχαν διαφωνίες .. ποιανού η γκλίτσα ..ήταν
μεγαλύτερη… δεν ξέρω αν ήταν από την κούραση που δεν θέλανε να παραδεχθούν ή από
το τσιπουράκι.. που ήταν στο τραπέζι… αλλά μόλις του δόθηκε ακόμη ένα λουκούμι..
και ένα ποτηράκι.. όλα με μιας αμέσως ξεχασθήκαν.. 
Όταν πια μετά από 3-4 ώρες πορεία στα
σοκάκια ,συγκεντρωθήκαν όλοι έξω από την εκκλησία του χωριού και όλοι μαζί τα
είπανε σε όλους, τότε φάνηκε και η κούρασή τους αλλά ταυτόχρονα και μια γλυκεία
ανακούφιση ότι όλα πήγαν καλά για άλλη μια φορά… για άλλη μια χρονιά… άντε και
του χρόνου πάλι….
Δείτε επίσης σχετικά θέματα με τα κάλαντα πιέζοντας στους παρακάτω συνδέσμους
Τα ξεχασμένα Κάλαντα της Μεγάλης Παρασκευής
Και όμως τα καλαντα του Λαζάρου ...ακόμη τα λένε....
Ενα γλυκό νοσταλγικό ξάφνιασμα στην Πόλη
Δείτε επίσης όλα τα περιεχόμενα των αναρτήσεων ταξινομιμένα ανα κατηγορία..πιέζοντας εδώ
Ενδεικτική ΒιβλιογραφίαΚαι όμως τα καλαντα του Λαζάρου ...ακόμη τα λένε....
Ενα γλυκό νοσταλγικό ξάφνιασμα στην Πόλη
Δείτε επίσης όλα τα περιεχόμενα των αναρτήσεων ταξινομιμένα ανα κατηγορία..πιέζοντας εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου