Στην εκκλησιά της Παναγιάς κάπου ψηλά στην κορυφογραμμή του Δρίσκου , σε ένα απόμερο ,απομακρυσμένο χωριό των Ιωαννίνων, στην Βάξια της Κράψης … σε πείσμα των καιρών ακόμη και σήμερα γιορτάζουν τα κάλαντα του Λαζάρου. 
Λιγοστοί οι κάτοικοι ,καμιά πενηνταριά όλοι και όλοι... πιο λίγα τα παιδιά… όμως χάρη στις προσπάθειες μερικών,αποφασίσαν ότι τα παιδιά τους θέλουν να έχουν αναμνήσεις όταν πια μεγάλοι… θα μπούνε στην ζωή και τα καταφέραν...
Όλοι μικροί και μεγάλοι με τα βάγια στο χέρι…βγαίνοντας από την Εκκλησία ,αφού τελείωσε η λειτουργία δίνουν τις ευχές τους… σε όλους…τα χρόνια τα Πολλά .. και μετά όλοι μαζί θα σιγοντάρουν για να ειπωθούν τα κάλαντα .. έτσι όπως αυτοί τα ξέρουν από τους παλαιούς… όμως πιο πολύ τα μικρά παιδιά που περιμένουν από τον Ιερέα το καλαθάκι με τα αυγά τους… είναι συμβολισμός.
Άσχετα από τις πεποιθήσεις του καθενός για αυτά τα θέματα είναι κοινά αποδεκτό ότι αυτού του είδους οι συγκεντρώσεις… ομαδοποιούν την κοινότητα, εξομαλύνουν έως και αποβάλλουν μίση και προσωπικές διαφορές, φέρνουν πιο κοντά τους ανθρώπους, οργανώνουν την ομαλή διαβίωση όλων, επιβεβαιώνουν την συνέχεια....
Το όνομα Λάζαρος είναι ο Εξελληνισμένος τύπος του εβραϊκού ονόματος Eleazar που σημαίνει "ο Θεός έχει βοηθήσει ή αυτός που βοηθάει ο Θεός". Προέρχεται δε από τις λέξεις El+azar που σημαίνουν "Θεός και βοηθώ".
Σύμφωνα με την Χριστιανική παράδοση ( Καινή Διαθήκη.. Ιωάννου ια' 1-44), «μια μέρα ο Λάζαρος αρρώστησε βαριά και πέθανε. Τέσσερες ημέρες αργότερα ο Χριστός με τους μαθητές του βρέθηκε στη Βηθανία ή στο όρος των Ελαιών στα Ιεροσόλυμα και εμπρός στον τάφο του δακρύζοντας αναφώνησε Λάζαρε δεύρο έξω και τον ανέστησε…»
Για την κοινωνία των ανθρώπων είναι μια αλλιώτικη γιορτή .. είναι η πρώτη επαφή των νέων, κάτω από τη μαγευτική σκεπή της άνοιξης και των λουλουδιών.. γιατί … έτσι θα γνωρισθούνε και μετά .., με την γιορτή της ξεγνασιάς , την Ανάσταση .. τα προξενιά για την ζωή εκεί θα ξεκινήσουν.. έτσι είναι η ζωή… έτσι γινόταν πάντα αν και στην εποχή μας ,κάποια έχουν ξεχασθεί..
Τα παλαιά τα χρόνια, όπως το θέλει η παράδοση ,ήταν οι Λαζαρίνες , οι όμορφες ανύπαντρες κοπελιές του χωριού , γεμάτες με ζωντάνια για ζωή , «αναδυόμενες από τον λήθαργο του χειμώνα» , ξεχύνονταν ανέμελες στα λουλουδιασμένα χωράφια του λόγγου, των αγρών , μαζεύανε τα πρώτα τους λουλούδια.. για το ερχομό της Άνοιξης… και μετά πηγαίνανε στα Βαϊα στολισμένες με αυτά…
Οι κάτοικοι μετά τα κάλαντα
δοκιμάζουν τα δεκάδες εδέσματα που οι ανύπανδρες κοπέλες έχουν δημιουργήσει… ήταν συμβολισμοί για την
ικανότητα και την αξιοσύνη τους…
και βεβαια δεν έλειπε ...και το τσιπουράκι απο την γωνιά τους..έτσι για το καλό...
Αυτό... δεν θα το σχολιάσω... είναι μια πινακίδα στο μικρό μουσείο που έχουν δημιουργήσει στο χωριό τους...
Διαβάστε επίσης ....
Ενα γλυκό νοσταλγικό ξάφνιασμα στην πόλη.....
και όλες τις αναρτήσεις που έχουν γίνει ..ταξινομιμένες ανα κατηγορία
Ιωάννινα Απρίλιος 2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου